çocuğa aşırı bakmak. ceketini giydiğinde fermuarını onun yerine çekmek, ayakkabılarını kendisi yerine giydirmek, yatağını toplamak, elbiselerini katlamak, giydirmek vs birçok örnekten birazcığı. Çocuk büyütmek aslında basit iştir fakat günümüz türk anneleri (evet, özellikle türk anneleri) iyi bir şey yaptıklarını zannederken aslında çocuğu tembel alıştırıyor, hatta bu tarz ufak tefek şeyleri yapmayı öğrenmesine engel oluyor.
aşırı korumacılı geleceğe insanlarla iletişimini bilmeyen. Eve sıkıştırılıp korunulduğu düşünülen yapma etme denmesi yerine yaparsan senin için zararlı olur denmesinin daha doğru olduğuna inandığım amcanın teyzenin elini öp diye zorlayan saçma afetlerle dolu eğitim.
Çocuklara bir şeyi sadece söyleyerek anlatmaya çalışmak. Mesela bağırarak konuşma der çocuğuna ama eşiyle bağıra çağıra konuşur. Başkalarından bir şey isterken kibarca söyle, rica et derler. Ama çocuktan bir şey isteyecekleri zaman ''... yap'' ''... getir'' gibi emir cümleleri kullanırlar. Bu tamamiyle yanlıştır.
Diğer bir yanlış ise - bu daha çok ileri ki yaşlarda kendini gösteren bir durum- çocuğun yeteneklerini görmezden gelmek. Şöyle ki bir çocuk bilgisayar kullanmada çok yetenekliyse bunu ''Kalk ders çalış böyle boş işlerle uğraşma'' demek yerine yeteneğine ilgi duyduğunu göstermeli ama aynı zamanda yeteneğinin gelişmesi için daha bir eğitime ve dolayısıyla ders çalışmaya ihtiyacı olduğunu söylemeli. Çünkü yetenekler çok çeşitlidir ve ben her zaman her insanın bir yeteneğinin olduğuna inanırım. Belki gösteremiyordur ya da göstermeye fırsatı olmamıştır. Bu yüzden çocuğun yeteneğinin popülaritesine göre davranmak yerine yeteneğiyle daha iyi yerlere gelmesine teşvik etmeliler. Çünkü bu onun ileriki hayatını da şekillendirecek olan şey.
Ödev yaptırmak. ilkokul da yaptığım ödevlerin faydasını göreceğimi söylemişlerdi. Yıllar geçti eğitim sistemi bile değişti hala bi faydası yok.
Saygı öğretmek. Evet saygı kötüdür. Sırf daha büyük diye çocuğunuza başkalarına saygılı olmasını söylemeyin. Saygılı olacağına ukala olsun. Ezilmesin gururlu olsun.
Çocuklara genelde her ebeveyn kendi doğrularını öğretir. Halbuki siz çocugunuza kendi dogrularını bulmasında yol gösterici bir rol oynamalısınız. Böylece çocuk hayatı boyunca başkalarını taklit etmeye değil kendi dogrularıyla yasamayı ve kendi dogrularını savunmayı öğrenecektir.
Yenisini alırız telkiniyle büyütülmüş ve herşeyin bir muadilinin, bir aynısının, bir yenisinin mevcut olduğuna inandırılmış çocukların büyüdüklerinde ne yapıp ettiklerini görüyorum .
Dün bozulan oyuncağın tamirine değil yenisine yönlendirilmiş çocuklar, bugün bozulan dostlukların tamirine değil yenisine yöneliyorlar."
Çocuğa fiziksel şiddet uygulamak.
Dini eğitim verirken hele hiç doğru değil. Kur'an i Kerim'de geçmiş peygamberlerin kissalari anlatilirken, iman etmeyen çocuklarına "ogulcugum..." şeklinde hitap ettiklerini görüyoruz.
Her konuda güzel örnekler bize sunulmuş. Düşünüp ibret almak lazım. ..
Fiziksel şiddetin vazo kirmasindan, duvara şaheser yapmasindan kaynaklandıği ihtimalini yok kabul ediyorum...
Çocuğa şiddet uygulamaktır. Bunun yanında çocuk bir soru soruyor ve siz o sorunun doğru cevabını bilmiyor veyahut anlatmaya utanıyorsanız çocuğun kafasını saçmalıklar uydurarak doldurmayın. "Bilmiyorum öğreneyim öyle anlatayım" demekten çekinmeyin.
bence en büyük hata anne ve babanın bir olup aynı şeyi düşünmemesi. anne evet baba hayır dediğinde çocuk ikilem arasında kalıyor. aile ile sağlıklı bir iletişimi olan çocuklar istiyorsak öncelikle çocuğa koyulan kurallar iki ebeveyn tarafından da desteklenmesi karar verme sürecinde babana sor annene sor diye geçiştirmelerden ziyade birlikte karar verilmeli.
en önemlisi de daha anne-baba bir bütün olamazken anneanne-babaannenin karışması çocuğu tam bir kaosa sürüklüyor.
