Kimsesiz çocukların 18 yaşına kadar büyütüldüğü devlet kurumlarıdır.
Yıllar evvel, bir üniversite öğrencisi iken birkaç arkadaş kıt kanaat denkleştirdiğimiz azıcık paramızla birkaç hediye alıp kimselerin uğramadığı bu soğuk binalara büyük heyecanla gittik.
Bahçede oyun oynayan çocuklara yaklaştık usulca. O kadar masumlardı ki bize yaklaşmak için kendilerine gözetmenlik yapan görevliden onay beklediler bir süre. Müdüre hanımın söylediģine göre Alışık değillermiş böyle ziyaretlere. Birkaç saat boyunca içimize alırcasına sarıldık, sevdik o çocukları. Çok güzellerdi... çok masumlardı, bir o kadar da ilgiye açlardı...
Sahi bir insan nasıl olurda canından bir parçasını o soğuk betonlara terkedebiliyor?
Çok biliyorsunuz mk!
Sağdan soldan duyma haberlerle entry kasıyorsunuz. Allah bilir başlığı görünce "lan noluyor ben de dahil olayım" derken google' den coppy paste yaptınız.
Yok öyle bir şey çıkarın aklınızdan. Burda dram yapacağınıza gidin aralayın bu kurumların kapılarını çok değil 10 dakika içeriyi seyretmeniz yetecek zaten bir fikir edinmeniz için.
Entry 286 gün önce girilmiş. Bugün Türkiye' nin hemen hemen her ilinde hâlâ shçek yurtları vardır.
Uzunca bir süredir planlayıp sonunda dört arkadaş cesaretimizi toplayıp gittik. Giderken yanımızda abur cubur, oyuncak vs. ne götürsek diye düşünürken sadece sevgimizi ve muhabbetimizi götürmeye karar verdik. Herşey çok güzel geçti bizde onlarda çok mutlu olduk. Beş yaşında yeni bir arkadaşım oldu. Bana tüm bildiklerini göstermeye çalıştı, ona kadar saydı, çevredeki tüm renklerin ismini söyledi. Ayrılmamıza yakın bana senin annen baban var mı diye sordu. Cevap veremedim, gözlerimi kaçırdım ve korktuğum oldu ağlamaya başladım. işin kötüsü engel olamadım çeşme gibi aktı gözyaşlarım. O bu durumdan annem babam olmadığı sonucu çıkardı. Yine cevapsız kaldım, haftaya görüşmek üzere sözleşip ayrıldık. Lütfen gidin, haftada bir saatinizi onlara ayırın. inanın çok mutlu oluyorlar.
BAHÇELiEVLER ÇOCUK ESiRGEME KURUMU'nun ziyaret saatleri hakkında bilgisi olan yazarlar varmı ? ziyaretin kalktığı söyleniyor ama ?
saçma sapan entry'ler girmeyin arayıp sorsana mail atsana gibi...
devlet kimsesiz evlatlarına 1988 yılından itibaren zaten sahip çıkıp memurluk hakkı tanıyordu yeni bir şey değildir.1988 yılında 2828 sayılı SHÇEK Kanunu'na ek bir madde eklenerek çıkarılan 3413 sayılı kanunla bu hak kimsesiz çocuklara tanınmış ve yıllarca uygulanmıştır.
tanım: kimsesiz çocukların barındığı kurumdur 2011 yılında kapatılmıştır. yerine aile ve sosyal politikalar bakanlığı kurulmuş, barınmaya muhtaç çocuklara yurt ortamı yerine koruyucu aile sistemi ya da çocuk evleri sistemi getirilmiştir.
doğuş'un bunlar babadan oğula diye videosuna gülüp geçiyoruz ama içerideki ortam eskiden çok daha fenaydı. özellikle son 10 yılda aile ve sosyal politikalar bakanlığının çabalarıyla ıslah edildi, kötü niyetliler ayıklandı, artık sadece yolda bulunan, öksüz kimsesize değil, kurulan yuvalarla bakacak maddi durumu olmayan ailelerin de güvenle emanet ettiği bir kurum haline geldi.
kim ne derse desin bu da bir ak parti icraatıdır.
18 yaşına gelen çocukları, sokağa, suça atan kurumdu. kurumdu diyorum çünkü artık yeni türkiye'deyiz ve devlet kimsesiz evlatlarına sahip çıkıyor artık. memurluk hakkı tanıyor.
hep söylüyoruz, ak parti en çok kimsesizlerin kimsesidir diye. allah razı olsun hepsinden.
oğlum 15 aylık. süpürge çalışır korkar, rondo çalışır korkar, gece rüya görür korkar. korktuğu zaman anne yada babası yakınında ilk hangimiz varsa sıkı sıkı sarılır. bilir ki anne ve babası ona zarar gelmesine mani olacaktır, onu koruyacaktır.
oyun ister sarılır, mutlu olur sarılır, arabasında uzun süre kalırsa sıkılıp kucak ister, yine sarılır. bir çocuğun en büyük ihtiyacıdır anne babasına sarılmak.
çocuk esirgeme kurumunda çocuklar, ihtiyaç duydukları anda anne baba yerine koydukları kişilere sarılabiliyorlar mı? bu kişiler bir çocuğa ne kadar vakit ayırabiliyor?
bazen oğlum bana sıkı sıkı sarıldığı zaman onları düşünürüm, içim acır.
18 yaşına gelen çocuğa memur olma olanakları sağlayan kurumdur, ve yine çocukları en fazla 18 yaşına kadar tutan kurumdur ama 25 yaşına kadar kalanlarda mevcuttur, arkadaşım 25 yaşına kadar kalmıştı.
Allah kimseyi dusurmesin kurumudur.
ben bir tane ebeveynim olmadan eksik buyurken bu kadar zorluk cektiysem, o kucuk yasta
Hem annesiz hem babasiz olmayi dusunemiyorum bile. Allah yardimcilari olsun.
Tam 16 sene yaşadığım yer. Acı tatlı her anı geride bıraktım. Sezen Aksu'yu dinledim, ders çalıştım, kitap okudum. Hayatımda ki o boşluğu hep bir şeylerle doldurmaya çalıştım, fakat yapamadım. Çatlak su bardağına benziyor, doldurdukça bir yerden boşalıyor. Şu hayatta en asil duygu nedir deseler kesinlikle sevgi derim öyle böyle değil, çok asil. Anne, baba, abla-abi, küçük kardeş sevgisi ayrı bir şeydir hissediyorum o asil duyguyu. En çok ne zaman zor biliyor musunuz? Onu da bahsedeyim, çünkü birçoğunuz bu çocuklar ne zamana kadar bu yerde kalıyor bilmiyorsunuzdur. Üniversiteyi kazanalı 3 yıl oldu yokluk en çok burada boy gösteriyor. 30 kuruşa olan bir makarna ile 25 kuruşa olan bir makarnanın çok rahat hesabını yapabiliyorsun. En önemlisi de genç yaşta ölmemek bir baltaya sap olmak istiyorsun, biliyorsun çünkü gömüleceğin yeri arkandan kaç kişi ağlayacağını. Kaldığım yerde arkadaşın birisi espri yapardı, hayatı ti'ye alırdı. Onun bir sözü vardır; "Arkamızdan ağlayan yok ya, biz de en iyisi ağlayan bebek alıp kuralım, 7/24 ağlasın." işte burada kalmış veya kalanlar için durum böyledir.
Kurbanınız olayım annenizi babanızı benim için de öpün.
edit: başı bozuk kitabının yazarıyım. bu entryden sonra mesaj atıp para vermek isteyenler bile oldu. Hepiniz sağolun varolun.
Destek vermek isterseniz kitabımı okuyup bana eksiklerimi belirtmeniz bana en büyük iyiliktir.
kültür ve sistem değişmediği sürece topluma fayda sağlaması mümkün olmayan kurum,
yöneticilerinin ne şekilde şeçildiğinden şüphe duyduğumuda eklemek isterim.
çocuk gelişimi ve çocuk ruh sağlığı konusunda en ufak bir pırıltı görünmeyen yöneticileri sayesinde, topluma psikolojik olarak bitmiş toplumla sosyal etkileşim içine girme konusunda sıkıntılı bireyler yetiştirmekle meşguller.
düşünün ki, bir çocuk sürekli fiziksel ve ruhsal şiddet içerisinde sevgisiz bir ortamda aile eksikliğiyle büyüsün ve siz bu bireyden faydalı işler yapmasını bekleyin, ancak beklersiniz, bir kaç istisna dışında, yanlış yönelndirme yanlış eğitme sonucunda sorunlu ve mutsuz insanlar enjekte ediliyor topluma,
ailesi olmayan bu çocukların herkesten fazla sosyal desteğe, herkesten fazla bilgiye ve eğitime ihtiyaçları var, hayatlarının bir yanı sürekli eksik olacak bu bireyleri çok daha donanımlı yetiştirmek zorundasınız ve bu devletin zorunlu politkalarından biri olmalı.
çocuk her yerde çocuk, ama bir çocuğun yaşaması gerekenden fazla acıyı yükü sorumluluğu bu yavrucaklara yüklersen yarın ne olacağını görmek çok zor olmasa gerek.
üniversitede eğitim fakültesinden arkadaşlarım oradaki çocukların derslerine yardımcı olmak için yanlış hatırlamıyorsam hafta bir gün çocuk esirgeme kurumuna giderlerdi. bir gün beni de çağırdılar gittim ve iyi ki geldim dedim. ondan sonraki haftalarda da gitmeye devam ettim. gidin, görün onlar için bir şeyler yapın. bu hem size hem onlara iyi gelecek. daha ilk gidişimde henüz 5 dk geçmeden onların sevilen abisi oluvermiştim. sizi birden sahipleniyorlar, seviyorlar sizi. çünkü onların ilgiye ihtiyacı var. aynı zamanda onların size gösterdiği bu ilgi de size öyle büyük bir huzur veriyor ki, bunu tadmalısınız.
hayvan hakları için kıçını yırtıp iş insandan açılınca ''ama o derdini anlatabiliyorrrr '' diyen yavşaklara senede en azından bir bayramda gidip oradaki çocukları sevindirmelerini tavsiye ettiğim yerdir.
