güzel bir aile kuruldu. her şey güllük gülistanlık gidiyor. erkek yakışıklı, kız güzel. gel zaman git zaman, bu aşk meyvesini veriyor. dünyalar tatlısı bir çocuk. arayı fazla uzatmayalım diyorlar ve 2. dünya tatlısı meyve de dünya'ya geliyor. erkek, en fazla saçlarında kırlardan şikayetçi konumda ki onlar bile kendisini olgun ve çekici gösterirken, kadın aldığı kilolar ve doğum sebebiyle doğanın kanunu olarak eski güzelliğini aratır pozisyonda. erkek de bunu kadının yüzüne söylemese de yavaş yavaş kendisinden soğuyarak, yeni limanlar arıyor kendisine. peki bu adil mi? değer mi? o kadının, bu yıpranışının sebebi senin bir kaç dakikalık zevkin, onunsa 9 aylık çilesi. çocuğu seviyorsun, havalara atıyorsun yani çok güzel de o çocuğa en büyük vesile eşin değil mi? onun aldığı kilolar ve yıpranmışlar da bunun bedeli. iş bu noktada yapılması gereken, kadını o haliyle kabullenmeye çalışmak değildir, çünkü bu hem kendini kandırmak olur hem de kadına haksızlık olur. bunun bedelini ödeyeceksin arkadaş. arabanı değiştirmyeceksin, içkiye-sigaraya para harcamayacaksın, para biriktirip eşinin de isteği doğrultusunda kendisini fiziki olarak gençleştirmek için tıp ne kadar izin veriyorsa o kadar mücadele edeceksin. ha kadın istemezse o ayrı ancak günümzde kadınlar bunu isterken, erkekler karşı çıkıyor karım güzelleşmesin ben yaşlandım zaten diye veya doğal dursun diye ancak gözleri maşallah fıldır fıldır genç kızlarda. nasıl arabanı bir yere çarpıp tamponu parçaladığında tamir ettiriyorsan, eşine çocuk sebebiyle verdiğin yıpranmışlığı da onartacaksın ki hem eşine olan duyguların temiz olsun hem de eşinin özgüveni yerine gelsin. yoksa kadını çökmüş kaderine mahkup edip, elin 3 kuruşluk kızlarıyla hoplayıp zıplamak, bundan daha iyi bir fikir değil dostum bilesin.
