o kadar çok ki. herkes anne baba olacak olgunluğa sahip değil. bazılarının çocuğu var ama o çocuğun neye ihtiyacı olduğundan, ilgisizliğin çocuk üzerinde yarattığı kötü etkilerden habersiz. baba işte adı baba.
sevgisini göstermese de hissetirmesi gereken babadır. çünkü babalar genelde gösterişi sevmez . anne gibi annesi sevsin onu gibi şirin laflar söylemez ama hissetirmesi kesinlikle lazımdır. ikisini de yapmıyorsa sıkıntıdır.
oğlum hayata geldikten sonra babamı çok daha iyi anlayabildim, net bir şekilde anne çok belli eder baba daha seviyeli gibi görülür ama içindeki kocaman sevgiyi herkese belli etmez ...
Babamdır. Aslında annem de çok sevgi göstermedi ama sevdi. Zaten annem ile babam evlendiğinde 16-26 yaşındalarmış. Annem kendi büyümeden doğurmuş 2 çocuğu. Bazen babama bakarken utanıyorum ve iğreniyorum o ve 16 yaşındaki kız çocuğu. Şu an çok mutlular orası ayrı.
Babamın beni çocukken hiç öptüğünü, saçımı okşadığını veya benimle oynadığını hatırlamıyorum. Ona öğretilen şey işe gitmek ve eve para getirmek hep böyle baktı yaşama. 52 yaşında insan hiç değişmez mi. Hiç babam olmasa ancak bu kadar sevgisiz ve şefkatsiz büyürdüm herhalde. Sokakta çocuğuyla oynayan, yürüyen, kitapçılarda çocuğuyla kitap bakan babaları hatta makette beraber çikolata seçenleri bile görünce gözlerim doluyor. Aynı şekilde ablam da benim gibi hissediyor. O nasıl baba olunmazın görünen fiziksel süreci.
ben babamla hiç oturup konuşmadım ve sohbet etmedim ciddi söylüyorum sadece faturaları online bankacılıktan öderken, bazen mutfakta karşılaşırken, bazen de çay koyarken. iletişimiz bu kadar. Evet 21 yaşındayım ben babamla hiç sohbet etmedim. Zaten kafasındaki “kız” modeline hiç uymadığımdan çok çatışırız. Ona göre saçlarımı örtmeli, namaz kılmalı ve evi temizlemeliyim. Oysa ben otoriter, kendi bildiğini okuyan, istediği gibi yaşayan biriyim.
Ben babamla 16 yaşından beri oturup yemek yemedim. Sadece misafir ve büyük aile yemeklerinde aynı sofradayız. 16 yaşından beri ben o her ve geldiğinde odama kapandım ve çıkmadım. Hiç yokmuşum gibi olmak daha huzurluydu. O bana yaşattığı psikolojik şiddettin, ergenlikte kırdığı özgüvenimin ve baba eksikliğinin hiçbir zaman farkında olmadı. Ne diyim ki 52 yaşında kendinin farkında değil, hayatı oturma odasından izleyen ve yorumlayan biri. Bana ne yaşattığının farkında olmasını beklemem.
Hep derler ya bir insanı anası babası sevmediyse, başka kim severse sevsin o sevgiye yüzde yüz inanamıyor. Ama bazı ana babalar da nasıl sevmesi gerektiğini gerçekten bilmiyor galiba. Bu onların bizi sevmediği anlamına gelmiyor. 38 yaşımdayım ve buna inanmak istiyorum. Diğer türlü bu sevgisizlik ilgisizlik çocuğu yer bitirir. Babam vefat edeli dört yıl oluyor. Ben babam öldüğünde rahatlamıştım. Ve böyle hissettiğim için de hep nefret ettim kendimden. Şimdilerde bizi kendi bildiğince sevdiğine inanıyorum. Ben insan olarak kusursuz değilken babamdan mükemmel bir insan olmasını bekleyemem. Buna hakkım yok benim.
Baba sevgisi yeri doldurulmayan bir boşluktur. Bir yaradır hic kapanmaz. Kız çocuğu büyüdükçe o sevgiyi erkek arkadaşında arar. Ne hikmetse her seçtiği kişi babasına benzer. O yüzden evlenme niyeti olanlar cocuk yaparken iki kere düşünmeli. Sevgi, ilgi , şevkat verecekse cocuk yapmalı.
Sırf bu yüzden kendinizi değersiz hissedersiniz ve bu his hiç geçmez. Babam hep "ben baba olacak adam değildim niye evlendim ki? Bilmem" diyen bir insandı. inkâr da etmiyordu.
sevgi yetmiyor ki ; sevgi gösterdi ama 7 / 24 karı- koca kavgaları ile hayatımızı burnumuzdan getirdiler. hiç sevmeseydi ama kavga da etmeseydiler keşke. oturup birbirleriyle sohbet eden annem ve babamın olmasını öyle istedim ki.
bu dünya'da yoklar ve hakkımı da helal etmiyorum.
Evladının hayata, 10-0 geriden başlamasına neden olan babadır.
Gücün timsali sayılan baba figûrünün, Sevgiyle, şefkatle harmanlanmadığı örnekler, çocuk için yıkımdır, hayal kırıklığıdır.
Telafisi olmayan bir eksikliktir.
Baba olmak, bir insanın doğumuna neden olmaktan öte çok daha derin bir mevzudur.
Her yiğidin harcı değildir.
Aslan gibi yürek, çelik gibi bilek gerek!
