aciya karşi rahatsizliğim var. terliyorum, kizariyorum ama seviyorumda çiğköfteyi. hele ki tatlises te yedim bir kere dakikada 8 pecete harcadim, yüz rengimde kipkirmiziydi ama o tat bambaşka.
cumlede gecen ve onundeki sifati bizzat tasiyan insan. bu kisi benim. evet sevmiyorum , sevemiyorum ve bunu acik acik haykiramiyorum , yadirganiyorum.
abim cigkofte manyagidir isten donerken her aksam bi kilo cigkofteyle gelirdi eve. o siralar tivitre denen mecrada cigkofte candir yeaaa diye viyaklayan ergenuslar yuzunden suru piskolojisine girmisim seviyorum diye geciniyorum. ama iki tane yiyince tikaniyorum yok gitmiyor. hele dürüm olunca daha da yiyemiyorum. oysa ki abim oyle mi ? acimiyor, atiyor lavasa cikofteleri yumuduk elleriyle yumrukluyor basiyor aciyi dunya umrunda olmadan mideye indiriyor ergenlerin ilahlastirdigi o cigkofteyi. tek evde olsa bu durum iyi, arkadaslarla disari cikiyoruz aciktik mesela nereye gidelim ne yiyelim , akillarda tek bir fikir herkes dunden razi hemfikir ben cevabi duymak istemiyorum uzaklara bakarken cazgirin teki cikip demesin mi cigkofte. sevmiyorum diyorum o zaman bok ye diyorlar. cigkofte nasil sevilmez diyorlar. ve acimadan tivit atiyorlar " cigkofte yiyen insan samimiyeti, cigkofte candir sevmeyen insan degildir. " haydaaa. samimiyetimiz cigkofteye kaldiysa halimiz beyhude.
beni de boyle sevin ne yapalim ? samimeyetsiz ve cigkoftesiz.
