tam tersi sevinmek lazım. rekabeti azaltıyor, çok da hoş oluyor.
buğulu gözlü sikik sözlük yazarlarına bakmayın siz, hepsi fos.
insanın doğası bu müdür. aksini turşumsu internet ortamlarında lanse ettirmek bol favori ve artı getirir malumunuz. bu şekilde de takdir edilme egosu şekilleniyor gerçi.
bizden aşağı gördüğümüz her insana empati yapabiliriz problem yok yeter ki bizden üstün olmasınlar amk.
"Ciple giderken otobüstekileri görünce ağlıyorum" benzeri üzüntü.
Kendi acınası halini göremeyen ruhu çirkinlerin lütfetmesi. Fiziksel çirkinlik bir şekilde rötuşlanır da kalpte var olan çirkinlik kolay kolay geçmez.
çirkin bir şahısla tanışıp arkadaş oldum. kısa sürede yakınlaştık. bir kızdan hoşlanmaya başladı ve bana da anlattı bu durumu, kızı da gösterdi. ben de elimdeki tüm imkanları zorlayarak hiç bir alakan olmayan kızın adını facebook adresini öğrenip arkadaşa verdim. kendimce bir kaç taktik verdim. olayla ciddi bir şekilde ilgilendim. iş olmadı. kız istemedi. oğlan bi anda bana soğuk davranmaya başladı. yanıma gelmemeler, derdin var mı diyince yok bişi deyip geçiştirmeler. yaz tatili girdi araya ve 2 3 kere aradım hal hatır sormak için adam telefonu açmadı. büyük ihtimalle de arayıp sormasam bir daha görüşmeyiz. şimdi ben napıyım bu adama. sen çirkinsin öl amk mı diyim? üzüldüm ama bu tavrına. koşulsuz kendine iyi davranan bi insanı kaybetti.
özetle şunu anladı, bazı insanlar hiç birşey haketmiyor.
Değerli yazar , duygular sadece bencilliğimizi besler diyeceğim başlık girilerine cevap içeren durum . ( format kurduldu herhalde )
Duygular bencilliklerimizin üzerine geçirilmiş altın yaldızlı kaftanlardır.
Sokakta gördüğün yaralı bir kediye yardım ettiğini düşün.
Burda sana bir çıkar yok gibi değil mi ?
Oysa bırakıp gitsen vicdanın sürekli seni rahatsız edecekti.
Belki uyuyamayacaktın..
Yardım ettiğinde kendin için bir şey yaptın, vicdanındaki olası sızıyı dindirdin.
Bizler evrimin bir sonucu olarak kendimizi diğer canlılardan üstün görmeye adadık.
Çünkü ölecek olmak anlayan bir beyni tatmin etmezdi ve boşluğumuz çok büyük olurdu.
Çocuğumu severdim evet, çünkü sevmezsem bu beni yaralardı. Dünyaya getirdiğim ve benden olan bir varlığın sahipsizliği ömür boyu kendimi affetmememe sebep olurdu.
Çocuğum da beni severdi, çünkü kendini büyüten kişiye karşı vicdani bir borç duyardı.
Ve ben öldüğümde mezarımın başında " ben sensiz ne yaparım " derdi.
Çünkü ölüm beni değil onu yaralardı.
Bunlar pesimizm değil , bilinçaltlarını zaman zaman rahatsız eden durumlar.
duygular bu basitliklerin vereceği ağır ve kasvetli havaya sahte bir güneş doğurur.
Pek güzel yorumlar yapan hümanist ve iyimser yazarlara saygı duyuyorum .
Fakat dediğim mevzu bambaşka.
Dediklerinizin hepsini düşündüm merak etmeyin.
iç güzellik diyorsunuz pek tabii doğal bu, ama çoğu kişi hatta belki siz belki ben bile beğenmediğimiz kişilerle evlenmeyiz.
Güzelliğin göreceliği de bir yere kadardır.
Çevrede güzel yahut yakışıklı insanlar gören çirkin bireyin ruh haline empati kurmaya çalışıyorum .
iyimser yaklaşımlarınız bu durumu hisseden kişileri tatmin etmeyecek.
Ve burda bir dünya paradoksu vardır.
Çirkin güzelin kıstasını belirler değil mi diyalektik olarak ?
