şu dönemlerde sıkca hissettiğim durum.
arkadaş olsun, akraba olsun hatta ana baba olsun. farklılaşıyorum, uzaklaşıyorum.
benim hoşlandığım şeylerden onlar hoşlanmıyor olacak ki sohbetler kısalmaya başladı. anama bile bişeyler anlattırmaya kalkınca sıkılıyor. eskileri anlattırmaya çalışıyorum tabi.
evet sorun bu olabilir.
eskiden her şeyin para ve iyi görünmek olmadığı dönemleri özlüyorum.
arkadaşlar , çevrem akrabalar dahil, kendilerini paraya ulaşmakla özdeşleşmiş gibiler, sanki.
ya da kendilerini çok iyi, çok mutlu göstermek, bütün çabaları bu sanki. haa ya da çoluk çocukları mutlu olsun diye uğraşıyorlar
lan oğlum biz eskiden oturur kendimizle dalga geçerdik. sen iyisin ben iyiyim konularına girmezdik. o para geldi bu para gitti diye sohbetlerimiz olmazdı.
mesela türkü dinlerdik radyoda, korodan. söyledikleri kelimeleri bile anlamazdık ama hoşumuza giderdi. gevşerdik.
selfi falan çekp instagramlarda hava atmazdık. ne yemek yediğimizi kimseye söylmezdik. yiyen var yiyemeyecen var. hele güneye inicem bu yaz falan gibi kelimeler kullanmazdık. hiç bişey yapmadan durabilmenin sırrı nı çözmüştük.
şimdi çoğu insanın bi yerinde kurt var sanki. onu yapamadım. bunu yapamadım. şu olmadı bu olmadı.
bir tesadüf eseri çok sevdiğim layla ile mecnun daki mecnun gibi, hakkaten ismail abim var. adı da ismail valla bak. iş güç yapar o zaman pek sözünde durmaz ama başka zamanlar süperdir. anlatır da anlatır. dinlerim arada itiraz ettiğimde sinirlenir fakat bakarım 2 gün sonra benim söylediğim şeyleri bana söyler. değişir yani.
nereden nereye geldim bende. memnuniyetsizliğimi anlatırken, memnun olabileceğim bişey olduğunu keşfettim. iyi ki varsan ismail abi.
not: lan işalla adama bişey olmaz iyi mi. benim maşalla dediğim çocuk hesabı..
