kuzenimin zorunlu hizmete gittiği çankırı'nın minicik, tabiri caizse kuş kadar ilçesi. ankara'da doğmuş beni oranın ilçe olduğuna inandırmak epey güç olmuştu. deli gibi soğuğu vardır. yazın dahi kısa kollular seyrek giyilir. kablolu yayın çekmez, internet güç bela çeker. kışın karlar 5-6 yaşlarındaki bir çocuğun boyunu geçebilir. *
en son öğretmenler lojmanı diye bir site vardı ve sitede bir tane öğretmen bile yoktu. hep doktor, avukat ve mühendislerle doluydu evler. yapamadığım matematik sorularını kuzenimin iş arkadaşlarına (kbb doktoru, göz doktoru, pratisyen hekimler vs.), kapı komşularına yaptırırdım. her hafta birine mutlaka ütopik bir soruyla giderdim. onların yüzündeki o şaşkın ifade beni çok eğlendirirdi.
