son günlerde çerkeslik ve bununla ilgili olarak ana dilde eğitim talebi yönünde kendi çevremden sıkça duymuş olduğum bir husustan dolayı bir şeyler yazmak istedim. çerkeslerin ana dilde eğitim istedikleri yok, sadece kendi dillerini yeni nesillere aktarmak istiyorlar.
ana dilde eğitim denilince insanlarda ortak bir düşünce oluyor ve bu da kürtler. birleşmiş milletler 50 yıl içinde kaybolacak diller arasında adigabzeyi de göstermiştir.
bir ulusun kültürünü, geçmişini, kısaca kendisini yok etmek istiyorsanız tek yapacağınız iş onun dilini elinden almak, unutturmaktır.
biz bu ülkenin asla, bazı kanı bozuklar gibi ne toprağına göz diktik, ne polisine taş attık, ne askerine silah doğrulttuk, ne de insanlarına karşı bencilce davrandık. sürgün yıllarımızda bu ülke bize topraklarını açtı, bizde kendi ülkemiz benimsedik, kurtuluş mücadelesinde omuz omuza yer aldık. acısını acımıza kattık, sevinci sevincimiz oldu, şehidi bizim de şehidimiz bildik acısını tüm kalbimizle hissettik. andımızı okurken hiç düşünmedik, biz niye bunu okuyoruz diye. kişisel anlamda kendimize ne kattıysak bu ülkeye faydamız olsun diyedir.
bir talep değil elbette bizimkisi, sadece kendi dilini unutmama isteğidir. kendi çocuklarımıza bu ülkenin resmi dilini öğrettikten sonra kendi dilini öğretmektir.
çerkeslerin isteği kürtlerin yaptığı gibi kendi propagandalarını yapmak değil, kendi kültürlerini kendi gelecek nesillerine aktarmaktır. bu da zaten aslında yıllardır süregelen bir olayın sadece dile getirilmiş halidir. yoksa çerkeslerin ülkeyi bölmek parçalamak gibi anlaşılacak bir niyetleri yoktur. kendi hallerinde yaşayıp giderler.
çerkezlerin böyle bir talebi yok. olmayacağını herkes biliyor. onların istedigi dillerini yaşatmak. lakin bu konuda bir yasal engelde yok. yani ortada bir sorun yok ki bu konuda bir talep olsun. kimse kimseye niye kendi aranda adige dilinde konusuyorsun demiyor.
tamamen provakatif bir mesele. çerkezler bazı topluluklar gibi eğitimsiz, aşiret yığını bir topluluk değil ki böyle bir oltaya gelsin.
