mükemmel ötesidir hatta belki de bu ülkenin gördüğü en iyi dizidir.
güldürürken ağlatma, ağlatırken güldürme özelliği çokçadır. fırsatınız varsa tekrar izleyin benim yaptığım gibi. hiç izlemediyseniz de ''yaşıyor musunuz lan siz?'' demek geliyor içimden.
"Yoksa kuşu kafesin içinde görünce canın mı sıkıldı? Üzme kendini Zarife. Hepimiz bi kafesin içinde değil miyiz? Bazımızın ki büyük, bazımızın ki küçük kafes. Misal benim kafes istanbul kadar, dışarı çıkamıyorum. Senin ki bu oda kadar, biri gelse kapını açsa yine de çıkmıyorsun dışarı. Kuş kadar yiyorsun, kuş kadar içiyorsun ama onun kadar konuşmuyorsun."
2005-2006 civarlarinda yayinlanmis, o zamanlarda ergen halimle "bu ne bicim isim be, cemberimde gul oya da ne demek, oyle isim mi olur?" diye izlemedigim diziydi.
her bolumu sicak, samimi, sevindiren ve huzunlendiren bir tabiata sahipti. aglamayan beni bile hungur hungur aglatabilmis bolumleri vardi, ki bazi bolumlerde aglayamayip sadece bogazimdaki yumrunun acisini cekerdim.
cok cesur bir yapimdir, sirf darbe oncesini gosterdiginden degil, yakilmis koylerden, kurtceden, bosaltilmis koylerden de bahsetmis oldugu icin.
Bir diziyi efsane yapabilecek herşey vardı bu dizide... Hakettiği kadar ülkeyi yerinden sallamadı belki ama anlattıklarıyla,anlatmaya çalıştıklarıyla,çok kişinin unutulmazları arasına girmiştir... Dönem dizisi yapmak zor iştir , o inandırıcılığı vermek hüner ister. Ama bu dizi karakterlerin gerçekten o dönemde yaşadığı hissini çok güzel vermiştir... Severek hatırlanır, Arşivlerde baş köşeye yerleştirilir...
mehmet: yurdanur bana gerçeği söyle, mutlu musun?
yurdanur: sen kendini suçlu hissediyorsun mehmet. problem ben değilim. şikayet ettim mi hiç? hiç yüzüm asıldı mı? hiç sana belli ettim mi?
mehmet: neyi belli ettin mi?
yurdanur: öyle demek istemedim. evet zor. buna alışmak zor. yeni bir yaşam kurmak, bir sürü alışkanlıktan vazgeçmek, yarını düşünmek, tüpü idare etmek, yemeğin etini az patatesini çok koymak da zor. ama çabalıyorum mehmet. ben öğreniyorum. seni, beni, bizi, ikimizi yaşatmayı öğreniyorum.
mehmet: ben, mutlu musun diye sordum.
yurdanur: mutluluk ne? gördüğümüz filmlerdeki gibi ağaçların arasında kovalamaca oynamak mı? bu mu mutluluk dediğin? hayatımda ilk defa bir işe yaramayı, bir şeyleri yönlendirmeyi, yoluna koymayı öğreniyorum. mutluyum ben. sen varsın çünkü. sen şu kapıdan giriverince her şey bitiyor işte. saray oluyor tek göz oda. neden bunu düşündün? aksini mi bekledin benden? olmayacak mı sandın? başaramayacağımı mı düşündün? yapıcam mehmet. bak nasıl güzelleşecek her şey.
mehmet: ya ben öyle demek istemedim.
yurdanur: benim yerim burası. sen benim hem ailem hem vatanımsın artık.
Türkiye de değil dünyada top yapılsa ilk üçtedir bu dizi benim için. Çağan Irmak'a beni tekrar hayran bırakan dizi. 'Nolur bi izleyinde bi benim demek istediklerimi anlayın' demek istediğim dizi.
2004 yılında star tv de yayınlanmış dönem dizisidir. türkiye'de bu alanda yapılan en iyi dizidir, bunun sebeplerinden biri hiç uzatmadan tadında dizyi bitirmeleri olabilir, ancak tabi ki bunun yanında dizideki oyuncuların muhteşem performansları da yabana atılmamalıdır. öyle güzel öyle özel sahneleri vardır ki her izlendiğinde aynı hüzünle karışık o keyifli tadı insanın damağında bırakır, sakız gibi uzatılmaması bir artı olsa da keşke bu kadar erken bitmeseydi dedirtir insana.
Türkiye'nin gelmiş geçmiş en iyi dizisidir. Dönemi anlatma başarısı olsun, her bir karakterin en usta şekilde işlenmiş hayatları olsun, oyunculuklar olsun, yönetmen olsun her şeyiyle bir numaradır. Rating uğruna saçma sapan yollara girmemesi, o naifliğini hiç bozmaması ayrıca takdir edilesi. Yine kendisi gibi dönem(!) dizisi olan Öyle Bir Geçer Zaman Ki'ye bakınca değeri daha iyi anlaşılır aynı zamanda.
güzel bir diziydi , hem de çok güzel bir diziydi ancak böyle amatör ellerden bu türlü kaliteli bir yapıtın , kaliteli oyuncu kadrosunun olması belki de sadece tesadüflükle açıklanabilir.
duygusallığın tavan yaptığı saheneler bolcadır. ancak şu var ki ilk bölümden son bölüme kadar bir dizi nasıl cıvıtılmaz ya da değişime uğramaz ayrıca karakterlerin değişim süreci nasıl en usta şekilde anlatılır ders vermiştir herkese . üzerinden 7-8 sene geçti ancak unutulmadı .
hep söylerim yine söyleyeyim. başından sonuna kadar izlediğim tek dizidir. dizi izleyemem ben, yabancı yahut türk dizisi olması fark etmez. 10 bölüme ancak dayanır yüreğim. sonrasında bırakır aklıma bile getirmem.
ancak bu diziyi bir solukta, hiç sıkılmadan izlemiştim. yayınlanacağı günde tüm işlerimi bırakır odaklanırdım ekrana. biraz da geçmişe olan merakımdan mütevellit o haldeydim. içi boş aşk dizileri gibi değildi bu dizi. birilerinin sürekli anlattığı o karmaşık dönemleri yansıtıyordu ekrana. taraflı mıydı, yer yer, çoğu zaman... lakin ne önemi vardı ki? bir tarafın daha çok acı çektiğini vurgulamak acının varlığını değiştirmezdi ki.
babamla tartışırdık sık sık. o sevmezdi komünizmi vurgulayan kitapları, dizileri. izleme şunu derdi de dinlemezdim tabi. bugün son bölümünü nereden aklıma geldiyse bir kez daha izledim. o zamanlar hayranlıkla izlediğimden oyunculuk hataları çarpmamıştı gözüme. şimdi çarptı da ne değişti? hiçbir şey. ben "yine ne ağlıyorsun be" diyen kardeşime sırıttım bölümün sonunda.
velhasılı kelam sonuna kadar izleyebildiğim tek dizi olarak kalacak benim hayatımda. yeri ayrıdır bu yüzden. yine olsa, yine izlerim.içime sulugöz kaçmış olabilir bu aralar. meh!
