bir devletin iktidarının uygulamaya koyduğu politik eylemlerin birbirileri ile olan tutarsızlığıdır.
bir devlet düşünün ki ekonominin iyiye gittiğini savunup, kriterini global krizden etkilenme seviyesi olarak belirlemiş, krizi zengini vurmayıp, alt tabakayı darmadağan edeceği gerçeğini gözardı etmiş, ülke iç huzuru sağlayamayıp, bölünmeye karşı somut çözümler üretememiş, tüm bu iç politikalarını düzene sokamayıp büyük güçlere çemkirmiş ancak halkının bir olağan üstü hal durumunda da vergileri yollara harcadık deme yüzünü bulup*, çemkirdiği ülkelerden acizce yardım almış olsun. seçim zamanında da tüm bu yaşanmış acıları kullanıp halkı manipüle etmiş ve bunu tekrarlamış olsun. çelişkili olan sadece hükümetin içinde bocaladığı bu politik hengâme değil, halkın da bunları görüp statükoya yardım etmesidir.
resmin çözünürlüğü o kadar net ki! biraz daha yakınlaştıralım:
ekeonomi = zayıf => bağımlısı olduğu ekonomik güçlerle aceleci hamlelerle satranç oynamak
ekonomi = zayıf => iyileştirme sürecine girmemek, yolsuzluk yapmak
ekonomi = zayıf => bağımsız ekonomi olma yolunda yanlış politika izlemek
iç politika = azınlık-devlet savaşı => somut çözüm sıkıntısı
iç politika = devlet-ordu savaşı => sonu görünmeyen bir dava
iç politika = mahalle baskısı => kıvılcımı büyütücü, yangın çıkartıcı dini propagandalar
dış politika = çemkirme => bağımlı ekonomi ile kumar oynamak
dış politika = zayıflık => zayıf bir iç politika ile riske girmek
dış politika = zayıf ordu => moralen yıpratılmış, silah gücü açısından eksik ordu ile garip özgüven
sonuç = ekonomik bağımlılığı olan, sınır bölgelerini korumaktan aciz, komşularla sıfır politika gibi ütopik bir siyasal anlayışa sahip, bir türlü sonuç vermeyen dış politik girişimler ve acı çeken halk.
mevcut iktidarın bitişi ile mi bitecek bir politik çıkmazdır, yoksa tanımında dahi "yalan" olan politikanın satılmaya yüz tuttuğu bir kader mahkumluğu mu var bu milletin üzerinde, tartışılabilir. şu bir gerçek ki hiç bir dönemde politikadaki çelişkiler bu kadar halkın gözüne sokularak meydana gelmemişti. devletin gizliliği politikasını yıkmaya çalışan bir hükümetin, yanlışlarının ve çelişkilerinin de bariz bir şekilde açığa çıktığı gerçekliği ile yüzleşmesi de ironik bir durum olsa gerek.
çelişkili politikaya daha somut örnekler vermek gerekirse;
Libya'ya karşı mudahalede bulunulmayacağını, bulunanların desteklenmeyeceği açıklanmasına rağmen çark edip, libya'nın başına üşeşen leşçiler sonuna kadar desteklenmiştir. libya halkının geleceği karartılmış, hayat standartları yok edilmiş ve yenik ülkenin, yenilmiş insanları olmaya mahkum edilmiştir. ellerine verilen özgürlüğün, kazandıklarını sandıkları savaşın heyecanı geçip yerini açlığa bıraktığında sanal bir özgürlük olduğunu anlayacaklar ancak o zaman kimse kendilerine yardım eli uzatmayacaktır. velhasıl, bir halkı hiç olmaya mahkum edenlere dolaylı yada en direkt şekilde *ortak olunmuştur.
suriye devlet başkanı beşar esad ile daima dost olunup, birlikte barış içinde olunduğu izlenimi verilmesine rağmen, bu aşırı samimiyet gösterilerinden sadece bir kaç gün sonra bazı leşçilerin (!) henüz doymamış olması ve suriye'ye karşı hadsiz ve haksız yaptırım uygulayacağı sinyali verildiğinde, kamu oyunda beşar esad'a karşı antipati uyanması ve olası müdahaleyi halk gözünde meşrulaştırmak için aleyhte söylemlerde bulunulmuş ve pompalanarak şişirilmiş medya malzemesi yapılmıştır.
daha düne kadar dış politikada komşularla sıfır sorun iken, "ortadoğunun delikanlısı benim, alayınızın aklını alırım ulayn"'a dönüşmüş politikadır mesela. ya da; esad ile can ciğer kuzu sarması iken birden atara bağlamak.
3-5 ayda ne değişti hakikaten anlayan varsa beri gelsin.
