öylece atlayıvermiştin eşikten bir anlık öfkeyle. ki hakkın yoktu o öfkeye bunu sen de çok iyi biliyorsun.
döneceğim deyişin ve hep bir mazeretle dönmeyişinden oluşan günler girdi ardından hayatımıza. benden neler götürdüğünü hiç görmeden. bizi ne ve kim uğruna peşkeş çektiğini düşünmeden. ani bir ölüm kadar acılı ve her gün öldüren bir gerçekti gidişin.
her sabah değil yalnızca, uykudan uyanıp da yaşadığımı anladığım her an, ihanet acısının gerçeği bir tokat gibi iniyordu yüzüme.
hayatın parça parça oluşu bir şey değildi her bir parça ayrı ayrı vuruyordu beni.
çektin gittin. şimdi o da çekti gitti. acılar içindesin.
bir kez daha anladım ki sevmek, sevdiğini geri getirmiyor. affetmeye hazır olsan bile.
affetmeye hazır mıyım? onu da bilmiyorum ki. çünkü yaşamadan anlamak mümkün değil artık.
nilüferin bi bilseydi şarkısında ki en dokunaklı bölüm. oradaki vurgu insanı gerçekten acıtıyor. bazen sadece iki kelime yetiyor birşeyleri hatırlatmaya.
