istanbulda okuyorum normalde, tatil sebebiyle izmire gelmişiz memlekete. sabancının en sevdiğim şeylerinden biriside bedava halı sahaları, sabah akşam demeden oynuyoruz, günde en az 1 maç bazen 3 lere bile çıkabiliyor. bu sebeple kudurmuşum izmirde, eski arkadaşları arıyorum falan, sonunda birisi.
"bizim bir ekip var pek sana gelmez ama sigara içen, göbekli adamlarız hepimiz diyor."
"fark etmez" diyorum.
neyse gidiyoruz sahaya, herkes bornova çocuğu tabi bornovalıyız, bir tane çocuk var, 1.65 boylarında, 40 kg ya var ya yok. geliyor yanıma.
" birader ben seni bir yerden tanıyorum ama" diyor.
" ilk okulu nerede okudun" diyorum
"nedret ilhan keten" diyor.
" tamam diyorum hatırladım seni" sadece 2 sene gittim ama çok değişmedi suratım çocuğuda çıkardım, ama nasıl anlatsam, bacağının en kalın yeri olan üst baldırı, kolumun en ince yeri kadardır, ki bende zayıf bir insanım.
neyse maç yapıyoruz rakibiz falan bi pozisyonda çarpışıyourz, diz dize, tabi kardeşim benim safi kemik, resmen ağzıma sıçılıyor. onunda canı acıyor tabi. neyse maç bitiyor falan, evlere dağılıyourz. beni maça çağıran arkadaşla eski günleri yaad etmek için evin yanındaki parkta oturuyoruz.
"sen nereden tanıyosun x'i" diyor.
" ilkokuldan" diyorum " fena zayıflamış çelimsiz olmuş iyice hasta mı ki, ama hasta olsa top da oynayamaz" diyorum.
" bilader, x hakkari yüksekova da asker, durumları kötü baya oraya çıkmış çocuğun askerliği," diyor.
"yatak arkadaşı, üsteğmeni kimi varsa ölmüş, zaten zayıftı oraya gidince, 15 küsur kilo daha vermiş çocuk üzüntüden stressten diyor. babası sürekli sağdan soldan rapor çıkarttırıp eve çağırıyor" diyor.
daha da önemlisi " annesi ankara da biliyor söylememişler" diyor.
başımdan aşağıya kaynar sular dökülüyor, o anda göbeğimden, altımdaki arabadan, cebimdeki paradan herşeyden utanıyorum. çarpıştığım an geliyor çocukla, yere düşüşü, bağırışı, " naptım ulan ben" diyorum kendi kendime nasıl yaptım böyle birşey. aslında hiçte ekstra birşey yok, her zaman her maçta olan rutin şeyler. ama insan kızıyor işte kendine.
düşünsene arkadaş, 1.65 boylarında 40 kg adam, elinde tüfek oraya seni korumaya gidiyor. Kimi kandırıyorlar ya adam ölmeye gidiyor oraya, kimi koruyacak o çocuk. mecali kalmamış hiç birşeye.
bu sahte oyunu kurana da, insanları birbirine böyle acımasızca kırdırana da, bu sistemi rutin hale getirip böyle kendi küçük yüreği büyük adamların doğmasına sebep olanlara öyle bir beddua ediyorumki. Zaten o anaların ahından benimkisine sıra gelmez ama insan genede ediyor.
ama aklımda tek bir laf kalıyor
" annesi ankarada biliyor".
annem geliyor gözlerimin önünüe, beni sevişi, her nazımı çekişi, dişim ağrısa arayıp şikayet edişimi düşünüyorum. ulan cahil dediğim adama bak. ben anneme ne nazlar ne kaprsiler yaparken, adam ölümle mücadele ederken, "ankaradayım, rahatım anne" diyip annesini rahatlatışı. ben hakikaten kendimden nefret ediyorum, yemin ediyorum cahil olan benim o çocuk değil. aynaya bakasım gelmiyor, yüzüme vurasım ağzımı burnumu kırasım geliyor.
2 şey istiyorum lan hayattan, 2 şey.
1. anneler evlatları için ağlamasın.
2. çocukların tek derdi alacakları oyuncaklarının rengi olsun.
edit: imla ( baya uzun yazdım edebiyata da kafam basmaz mühendisim, lütfen imla hataları için uyarın)
--spoiler--
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi...
Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın?
--spoiler--
--spoiler--
'Bu, taşındır' diyerek Kâ'be'yi diksem başına;
Ruhumun vahyini duysam da geçirsem taşına;
Sonra gök kubbeyi alsam da, ridâ namıyle,
Kanayan lâhdine çeksem bütün ecrâmıyle;
Mor bulutlarla açık türbene çatsam da tavan,
Yedi kandilli Süreyyâ'yı uzatsam oradan;
Sen bu âvizenin altında, bürünmüş kanına,
Uzanırken, gece mehtâbı getirsem yanına,
Türbedârın gibi tâ fecre kadar bekletsem;
Gündüzün fecr ile âvizeni lebriz etsem;
Tüllenen mağribi, akşamları sarsam yarana...
Yine bir şey yapabildim diyemem hâtırana.
--spoiler--
--spoiler--
Sana gelmez bu ufuklar, seni almaz bu cihât...
Ey şehid oğlu şehid, isteme benden makber,
Sana âğûşunu açmış duruyor Peygamber.
--spoiler--
yıllarca kaç böyle vatan evladı şehit edildi. peki elimizde ne var.
"terörle kararlı mücadelemiz devam ediyor"
olmaz olsun böyle mücadele. olmaz olsun böyle kararlılık.
o şekilde düşünen ve davranan askerlerimizden ve onları yetiştiren ailelerinden allah razı olsun.
senelerdir profesyonel askerlik olayını başlatamayıp, terörün bu noktaya gelemesini sağlayan ve o askerin de "çekme abi annem beni erzurum da biliyor" demesini sağlayan gelmiş geçmiş tüm yetkilileri de allah nasıl biliyorsa öyle yapsın.
bedelli isteyen yavşakların vatan sevgisi namına birşeyler bulabilmesi için birkaç kez okuması ve idrak etmesi gereken sözdür.
cebi fakir ama kalbi zengin bir mehmetçik'in lafıdır. züppeler gibi 28 gün askerlik yapacağım diye insanlıktan çıkmamış, küçülmemiştir. cudi dağında köpek avlamaya gönüllü gitmiştir, ailesine haber vermeden...
savaşı dramatize,duygusal ve en sonuda da sevecen göstermenin etkileyici yollarından birini yansıtan, ağlatan söz.
tamam kardeşim, savaşalım da biraz da ne için,kimin için savaştığımızı sorgulayalım.
boru değil ki bu bildiğin savaş.öl deyince ölüp, öldür deyince öldürmek 'insan' kavramı için keskin bir ayrımdır.
hayatında dağ tepe görmemiş, savaş nedir bilmeyen, dört beş ay önce verilen bir eğitimden sonra, o sarp dağlarda mağaralarda yetişen en azılı teroristin karşısına dikilmiş ana kuzusu. muhtemelen(allah korusun) şehit olacak, analar ağlayacak, vatan sağolacak, cenazesi politik malzeme yapılacak, onun yerine ölmesi için yeni ana kuzuları gönderilecektir 30 senedir olduğu gibi. çünkü koskoca Türkiye Cumhriyeti her türlü imkana ve 800 bin personele rağmen, terörle mücadele edecek profesyonel asker yetiştirememiştir, yetiştirmeyecektir de nede olsa ne hesap soran vardır ne de bu ana kuzularının ardı arkası gelmektedir.
insanın yüreğini yakan, gözlerini dolduran, başını ağrıtan cümledir.
nasıl bir vatanseverlikle nasıl bir yürekle söylemiştir bu sözü. o nasıl güzel bir insandır. böyle insanları görüpte bilipte duygulanmamak mümkün değildir. işte bu vatan evlatları koruyor yurdumuzu, bu yürekler sayesindedir huzurla uyumamız.
mehmet akif ne güzel anlatır askeri, tüyler diken diken olur okurken.
"yaralanmış temiz alnından uzanmış yatıyor;
bir hilal uğruna, ya rab, ne güneşler batıyor!"
"sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
"gömelim gel seni tarihe!" desem, sığmazsın!"
bir cümle ile sayfalar dolusu yazılabilecek bir şeyi anlatmıştır o asker. tabi anlayana. (amaaannn koy göte gitsin biz eğlencemize bakalım diyenler anlayamaz.)
