ulan şimdi düşününce afakanlar basıyor aklıma geldikçe...
ki bu usta birliği değil acemi birliğinde.
bizden 10-15 kişi çarşı izni yasağı yemişti 2 hafta.
ulan nizamiyeye baktım. nöbetçilerde yasak listesi falan yok. bizim yasak da cüzdana işlenmiş bir yasak değildi. çıktım gittim. safranbolu ya geldim. baktım tam bizim antebin kırsalındaki gibi bir tekel bayi. camdan içeri görünmüyor, toz pas. girdim içeri "abi burada içsem olur mu?" dedim birayı... ehh geç otur dedi. 3-4 tane bira içtim... yarı çakır falan geri döndüm.
allahtan biri ağız kokusu falan almadı.
oymağımı zikerlerdi.
Kars da küçücük bir dükkanda menemen yapan abi vardı, kahvaltıya oraya giderdim. Bakır tavada sıcacık soba yanında afiyetle yerdik. Çarşı izni bizim için menemen demekti
Çarşı iznine müteakiben dönüş yolunda Akıllı telefonlar don içerisine yerleştirildi. -naptınız lan çarşıda telefon varmı lan iyice arayın şunu
-yohtur gomtanım bende bişey.
Yatılıda okurken çarşamba günü çarşı iznimiz vardı.
Ama anarşist ruhum bu kuralı tabi ki ayaklar altına alıyordu. Haftanın 3 günü kaçardık yurttan. Son giriş saati 17 iken, ben ve kardeşlerim çoğunlukla 22de gizlice kapıdan içeri süzülürdük. Ve hiç yakalanmazdık işin tuhafı.
Yani yaşadık yurt hayatını, bayağı güzel yaşadık hem de.
Özlemişim.
sabah çıkarken güzel de dönüşü acı verir genelde. herkes gezer tozarken sen kuzu kuzu birliğe dönersin gerçi bu da alışkanlık yapıyor bi kaç ay sonra üzmüyor artık.
Çarşı izninde yapılan en güzel şey adam akıllı bir kahvaltı yapmaktır.
Hergün sadece peynir, zeytin, reçel yemekten gına geldiği için askerlikten en çok özlenen şeylerden biri kahvaltı oluyor. Masanın güzelce donatılmış iştimaya gecikme derdi olmadan rahatça yapılan bir kahvaltı bünyeye çok iyi gelir.
askerlerin, yüksek basınçtan alçak basınca yönelen hava gibi, içe dönük tarafı kendisine hüzünle bakan nizamiyeden dışarıya boşalmasına neden olan izin. iyi ki var. iyi ki varmış. yemin törenine kadar geçen sürede çarşıya çıkamayan ve haliyle yeşilden başka renk göremeyen asker gözlere, doğanın başka renklerini de gösterir ayrıca. rahatlar insan. ruhundaki toksinleri salar. çünkü askerlik fazla erkeksidir. öyle de olması gereklidir tabi çünkü, yeşil kamuflajı giyen adam savaşmayı öğrenir belli oranda. savaş haline hazırlanır. ama insanın duyguya da ihtiyacı vardır. çarşı izni, bu duyguları askere yaşatan ikinci olaydır. birincisi mi? orası insanın kendine kalmış aslında. ben ilk müziği dinlediğimde acayip rahatlamıştım mesela... yani demem o ki sözlük, çarşı izni hoştur, askere açık alan sunar ve sıkışmışlık hissine biraz ara verir. artık günleri beş beş sayar, şafağı öylece eritirsin. şu anda tabi ki çarşı izninden bildiriyorum. kapatmışım kendimi internet kafeye ve uzunca duracağım. alçak basıncı tatmamız için verilen bir izinde, kendini köşeli bir masanın avuçları arasına sıkıştırmak da zannediyorum en kompleks canlı olduğumuzu doğrular nitelikte. çarşı iznini olabildiğince gezerek ve farklı keşiflerde bulunarak geçiren arkadaşlarıma saygılarımla. cansınız.
Askerlerin illa bulundukları yerin çarşısına pazarına gitmek zorunda olmadığı izindir;
Ben askerde çarşı iznindeyken hiç alakam olmadığı halde çarşıya pazara koşturur dururdum halbuki çarşı izni lafın gelişiymiş illa çarşıya gitmen gerekmiyormuş. Çok sonraları öğrendim bunu.
Halbuki bunu bilseydim, biri gelip söyleseydi boşu boşuna çarşı izinlerimi heba etmezdim. Yaşadığım şehirde zaten askerlik yaptım. istanbul da yaşıyorum ve askerliğimide istanbulda yaptım. bilseydim çarşı izinlerinde eve gelir abimi annemi görür hasret giderirdim. çok da güzel olurdu. ilhan Asteğmen vardı bitane o söyledi taaa ustalık dönemimde bu gerçekten haberim oldu.
askerlerin büyük gruplar halinde, görevlerini yaptıkları şehrin kalabalık yerlerine akın etmeleridir.
o gün işim olduğu için kızılaya gitmem gerekiyordu. yoksa boş günümde evde sakin sakin kafa dinlemek varken, sikseler o "kızılay" denen insan yığınının içine girmezdim.
otobüs zırhlı birliklere yaklaştığında kalabalık bir grubun el kol yaptığını gördüm. önce "biri bayıldı da yardım istiyorlar herhalde." diye düşünürken, aslında bunların çarşı izni alan askerler olduğunu anladım. otobüsü kaçırmamak için önüne atlayanlar bile vardı.
kapının açılmasıyla birlikte içeriye akın etmeleri bir oldu. bir yandan bağrışıyorlar, bir yandan da içeriye girmek için birbirlerini ittiriyorlardı. hatta aralarından bir tanesi "itmesenize omuno koyuğum!" diye bağırınca şoför amca olaya el atmak zorunda kaldı.
normalde turşu kavanozu gibi sıkış tepiş olmuş otobüse bile yolcu almaya çalışan şoför, daha otobüsün yarısı ancak dolmuştu ki "daha yer yok." diyerek kapıyı kapattı.
konuşmalarından ve görünüşlerinden anladığım kadarıyla birçoğu doğuluydu. muhtemelen askerliğe kadar da yaşadıkları şehirden çıkmamışlardı.
sonunda kızılay' a varmıştık. ben etraf iyicene kalabalıklaşmadan işimi bitirip evime dönmek istiyordum, izinli askerler ise etrafın kalabalıklaşmasını... ben kendi yoluma koyulmuştum, onlar da birbirlerinden ayrılamayan siyam ikizleri gibi kalabalık bir grup halinde yollarına devam ettiler.
ana-baba ya da evli kardeşin, önceden haber vermiş ve izin alarak gelmesi durumunda evci iznine dönüşür.
bir de askerliğim sırasında tam 7 haftada 3 saât görmüşlüğüm vardı. iki haftada bir gelen iznim, ertesi gün gölcük'e sevkli geleceğim için, kendi isteğimle bir hafta ertelendi. pazartesi gölcük yaptık. oradan istanbul gata'ya sevk edildim. perşembe de istanbul'daydım. döndüm, cepte telefon var ama gece santralcisi olduğumdan gözlerimden uyku akıyor. lan, vurup kafayı yatamıyorum. tabiî cepte telefonu unuttuk. ertesi sabah içtimada*idari işler astsubayı "çıkartın telefonları aratmayın" dedi. lan, daha dün gece gelmişim. vermesem "sen kime teslim ettin telefonu" diyecekler. benden önce iki salak da verince el mahkûm verdik. çat, çarşı kilitlendi! neyse, nasılsa gezmişim falan diye avutuyorum kendimi. o hafta geçti. ertesi hafta bölük komutanının koğuş denetleyeceği tuttu. bizim koğuşta denyonun biri boş dolapta saçma sapan şeyler barındırıyor diye çarşılar gene kilitlendi. lan, zaten bir aydır çarşı yüzü görmemiş, komutan yanında orada burada sevkli sürünmüşüm... neyse ki ilk çarşımı kilitleyen idari işler astsubayımız bölük komutanımızla konuştu da "3 saâtçik olsun çıksınlar"a bağladı. onu da neredeyse nöbetçi uzman jandarma piç ediyordu. neyse, sonuçta 3 saâtçik çıktık. 2 hafta da öyle geçti... 7 haftada 3 saâti tamamlamış olduk.
bir de askere gideceklere not: çarşı izninizin olduğu her zaman evci izni alabilirsiniz. yeter ki aileniz bunu sağlayabilecek, askerliğinizi yaptığınız yere gelebilecek durumda olsun. iki haftada iki gece dışarıda olmak demek büyük olay.
