garip ve üzerinde oturulup bol bol düşünülmesi gereken eylemdir. çocuğum daha küçücüğüm lunaparka gidiliyor falan o dönemler. babanın araba kullanmasına bir özentilikte var tabi o uyduruk arabaları trafikteymiş gibi sürmek için can atıyoruz. neyse binilir arabaya dan dun her yere çarpılır gülünür ısınmış lastik kokuları içinde. süre biter o lanet zil çalar. bir daha binilmek istendiği anneye babaya söylenir izin alınır. fakat hemen tembihler ve telkinler gelmeye başlar. oğlum yavaş sür arabayı çarpmamaya çalış arabanın tadını çıkar çarpıp duruyorsun hiç eğlenemezsin öyle gibisinden. bu da resmen şartlı tahliye anlamına gelir. sonra bendeniz başlar sürmeye küçücük elleriyle, kaçar diğer öcü arabalardan, kaçar kaçar, yeni bir oyun keşfetmiştir çok eğlenmiştir. işte o gün bugündür popüler kültüre karşıyım sözlük.
küçükken babamla bindiğimde babamın özellikle yaptığıdır. sonraki yıllarda kardeşimi bindirdiğimde ben de bunu devam ettirmeye başladım. bu kardeşime de bulaşmış, süre bittikten sonra "babaaa, bak ben hiç çarpmadıııım" diyor genellikle.
