çaresizlik; insanın olaylar, sözler, yapılanlar karşısında yapacak bir şeyinin olmamasıdır. gitme diyemezsin, giden sevgilinin ardından. sevdiğini söyleyemezsin son kez. sarılamazsın doya doya, öpemezsin, koklayamazsın. sadece gidişini izlersin, öyle olmasını istediğin için değil, öyle olmak zorunda olduğu için...
dermansız yani. devası olmayan. merhem sarılamayan. bir umut ışığı kalmayan. seçme, tercih etme durumu çok az hatta hiç bulunmayan. kafayı iki avucun arasına alıp, bir mucize beklenilen an.
bir hastanenin , her iki tarafında belirli aralıklarla koyulmuş çiçekleri, oturacak bankları, sus işareti yapmış hemşirenin tabelaları ile dolu koridorunda bulursun kendini. bir bankın üstünde, ellerin şakaklarına dayanmış, yerde belirli belirsiz sıralanmış fayansları izlerken yakalarsın kendini. sorgularsın. geçmişten geleceğe, varlığının anlamından, kainatın oluşum sürecine. neden orda olduğunu, ne yaptığını. herşeyi.. çaresizlik bu değildir elbette. çaresizlik, birazdan ameliyat odasından çıkacak doktorun dudaklarından dökülecek bir kaç cümlede gizlidir. çaresizlik, birazdan, hayatının geri kalanı için yapacağın zorunlu planlardır. bir mihenk taşı olarak kabul edeceğin o hastanenin koridorunun sana dar geleceği andır. çaresizlik, tentürdiot kokulu o koridorun, aslında ayrılık koktuğunu bilip, bilmemezlikten gelmektir..
kalkıp oturduğun banktan, inerek o hastanenin dolambaçlı merdivenlerinden evine gidersin. üstünü değiştirmeden, uzanırsın dağınık yatağına. sigara küllüğü dolu, ama sen bir yenisini eklersin. bir yenisini daha. sağına dönersin, iç çekip bir müddet sonra soluna dönersin. tutmaz o hain uyku. saat gece yarısı ile sabah ezanı arası...
kalkıp gecenin bir vakti. saate bakmadan sahile inip kumsala bağdaş kurarsın. hani, saate bakmanın da bir faydası yoktur o an ki ruh haline. yaftalarsın geceyi. etiketlersin sahte diyerek tüm tabiatı, gözlerinin içine bakan şimal yıldızını. her yazdığım yazının içinde olduğu gibi, burda da yakarsın sigarayı. derin bir iç çekerek, başlarsın klavyeyi tıkırdatmaya.. yaş 28 olmuştur. beden 18 ruh 58. tüm sekizleri yan yatırıp sonsuzluğa uzanmak istersin. nereye uzanıyorsun ulan? otur oturduğun yerde. yok öyle japon animasyonu gibi atraksiyonlar. zamanın mı var? mesai saatin az geliyor herhalde? kabulleniş süreci başlar bu soruların karşılığı olarak. tutunmak istediğin hayat dalları birbir kırılıverir. sevgini sorgularsın. seviyorsundur. yamuk yapma olasılığını gözden geçirirsin. hayır. gemiler çok evvelden yakılmıştır. ölçersin. tartıp eşit şekilde poşetlere dağıtır, çıkan sonucu üçle çarpar beşe bölersin. sonuç, sen bu kızı seviyorsundur. vazgeçişlerinin bedelidir bu. yaktığın gemilerin diyeti, bu dünyada ki figüranlığının senaryo karşılığıdır. çaresiz kalmak bunca cümlenin arasında, onun seni üzmesine müsade etmene denk düşer. çaresizlik, kayıtsızca sevmektir. koşulsuzca bağlanmaktır. üzülmesine tahammül edememektir. çaresizlik, aynı nefesi almak, farklı vermektir.
en buyuk caresizlik, caresiz olmanin farkinda olmaman nedeniyle icinde bulundugun caresizliktir. caresizim ve evet farkinda degilim, bugun hissettim ama sadece. caresiz oldugumu hissettim. belki de senin gozlerin o kadar guzel deglidi
En berbat durumdur çaresizlik. insanın elinin kolunun bağlı olması tutulup kalmak ne kötüdür be kardeşim.ne kardeş ne arkadaş nede sevgili merhem olur.Bir köşede kıvrılıp kalırsın en sonunda gücün kalmaz direnemezsin hiç bir şeye. (bkz: Allah kolaylık versin)
içimi titreten bir sestir her gün.
Saat her çalışında tekrar eder:
'Ne yaptın tarlanı, nerede hasadın?
Elin boş mu gireceksin geceye?
Bir düşünsen yarıyı buldu ömrün.
Gençlik böyledir işte, gelir gider; Ve kırılır sonra kolun kanadın Koşarsın pencereden pencereye
Ah o kadrini bilmediğim günler,
Koklamadan attığım gül demeti,
Suyunu sebil ettiğim o çeşme,
Eserken yelken açmadığım rüzgâr
Gel gör ki, sular batıya meyleder,
Ağaçta bülbülün sesi değişti,
Gölgeler yerleşiyor pencereme;
Çağınız başlıyor ey hâtıralar.
aşık olunan kişinin gözünüzün önünden geçip gitmesidir belkide, 1 saniye gözlerinizin içine bakıp, sizi yok sayıp yoluna devam etmesidir, elden hiçbirşey gelmemesidir..
unutmaya çalışıp unutamamaktır..
tüm karşı cinsten değil, tüm insanlardan nefret etme sebebidir..
tüm bu olaylar sonucunda kendini toplumdan soyutlayıp, kimsenin seni bulamayacağı biryerlerde yaşamamına devam etmek istersin. bu saçma fikir mantıklı hale gelir..
bazen kalabalık icinde bagırsan da sesini kimseye duyuramamaktır, bazen en soylenmesi gereken yerde kitlenip konusamamaktır, bazen aglamak isteyip aglayamamak, uyumak isteyip uyuyamamaktır, bazense gozunu goge dikip gokten bir mucize beklemektir.
ömrünün çoğu küçük bir çatlak bile oluşturamayan vuruşlarla geçer. işte tam o zaman yaşarsın çaresizliği... umutsuzluk tüketir seni. sonu gelmeyecekmiş duygusu koca bir taş gibi yuvarlanır yoluna. ayaklanır dolanır, yolda kalırsın. vazgeçer bırakırsın. oysa sadece yüz birinci vuruşa ulaşman beklenir senden. sonuca giden yolda yürümeyi sonuca ulaşmak kadar sevimli görmedikçe, taş ustasının bilgeliğine erişemezsin
kimsesiz kaldığınız anlarda, boğazınız parçalanırcasına "imdat" diye bağırırken; bu milyarlık dünyada sesinizi duyan bir kişi bile olmadığını gördüğünüz andır.
sevgili size kısa kısa cevaplar vermeye başladığında,
onu inandırma çabasına girdiyseniz,
inandırmaya yetebilecek sadece sevginiz varsa
ve bi inanç için sevginin yetmediğini hissetmeye başladıysanız.
