yaşamının kalan son saniyesinde, ölümün pençesinde, azrail'in gölgesinde çaresizliği yaşayan bir köpeğin ölü bakan gözleridir.
evet günlerden bugün, kara gün. karamsar bir sokağın kir tutmuş kaldırımlarında hayata umut ile bakan bir köpek gördüm. tek hedefi bir sonraki çöp kutusundan zafer ile ayrılmak. yiyeceği ufak bir ekmek kırıntısı onu hayata daha da çok bağlayacak gibiydi. gülümser bakışları, hayata karşı kırılmış ama yıkılmamış tavırlarıyla üzerime doğru ''beni sev edasıyla'' yaklaşmaktaydı. bir ayağı buruktu ama kalbi kadar değil. bu köpeğin tek kurtuluşu bu fiziki mekandan ruhani olarak göçmesiydi. bedeni dünyayı şereflendirirdi doğru ama bu kadar basık bir ruh insanlara, doğaya zarardı.
kimsenin görmediğinden emin olduğum bir an yanına sokuldum. salise veya saniye geçmeden yere cansız bedeni yığılmıştı. arkama bakmadan devam ettim.
ruhu ufaktan gökyüzüne doğru yol alırken yaşlı ve ıslak bir damla geldi yüzüme. gökyüzüne baktım. çaresiz bir köpeğin ölü gözlerinin tuzlu yaşlarıydı bunlar. ruhun şad olsun.
