birilerinin ayrımcılığın dibine vurduğunun göstergesi başlıktır. O zamanlar türk'ü, kürt'ü laz'ı, çerkez'i arnavut'u... mu vardı ey yazar? Tek bir gerçek vardı. o da vatan.
kurtuluş savaşı yapılırken türkler tek yumruktu. son zamanlarda özellikle deşilmeye çalışılan ayrımcılık zaten yoktu. bu vatan bütün türkiye evlatlarlıyla bize bırakıldı. biz de şimdi''senin deden, benim dedem''muhabbetindeyiz.
Bulduğunda şöyle dert yanacak olandır:
Dede,
Siz türk-kürt kardeş gibi omuz omuza vuruştunuz.
Yeri geldi ekmeği, suyu, yetmedi mezarı paylaştınız.
Bizim birbirimizi yediğimiz refah için siz hep açtınız.
Bugünler için mi ne davanızdan döndünüz ne de kaçtınız.
Şimdilerde güya barış var dede,
bütün dünya sizin kahramanlığınızdan korkup bize saldırmaya hala korkuyor.
Sağımızda solumuzda girmedikleri ülke kalmadı,
filistin, suriye, ırak, mısır ihanet edenler yandı,
delik deşik ettiler sizinle birlikte savaşmayıp kendini düşünen ülkeler arap saçı.
Bir asırdır sizin sayenizde rahatız ama rahatlık battı bize dede,
Torunların sağını solunu görmüyor, birlik olmazsak kendi kanımızda nasıl boğulacağımızı bilmiyor, tutturmuşlar bir kürdistan davası, her gün birileri ölüyor. Kardeşlerinin torunları da kalleş çıktı dede, her kürdü düşman bellemişler, niyeti iyi olanı da kardeş diyeni de gözleri görmüyor. Şuursuzca size bize birbirimize hiç hak etmediğimiz sözler söylüyorlar. Savaş yakın dede savaş çok yakın. hepsi bir olup sizden topla tüfekle alamadıkları ülkeyi bizi birbirimize düşürerek kurşun sıkarak değil kurşun vererek alacaklar.
Ama sana mutlu bir haber vereyim de rahat uyu dede,
Bir avuç kaldığımız şu günlerde sizin güttüğünüz dava için kanımın son damlasına kadar savaşacağım.
Hadi selametle dede.
Görmüyor gittiği yanlış yolu, zannım, çoğunuz,
Size rehberlik eden haydudu artık kovunuz!
Bunu benden duyunuz, ben ki evet Arnavudum…
Başka bir şey diyemem… işte perişan yurdum!..”
