"Avustralyalı ve Yeni Zelandalı askerler! Aldatıldınız ve kazanamazsınız.
Evinizden uzak buralarda sadece ölebilir veya açlık ve susuzluktan acı çekebilirsiniz.
Hükmetme isteği içindeki doyumsuz ingilizler sizin hayatınızı nafile şan girişiminde harcayacaktır."
metrekareye 6 bin merminin düştüğü hesaplanmıştır. Savaşın şiddeti, çarpışarak kaynayan mermi çekirdeklerinden anlaşılır. bu milyonda bir olarak hesaplanan ihtimalin, Çanakkale'de gerçeğe dönüştüğünü gösterir.
Efendim karşınızda Çanakkale kahramanlarımızdan ibradılı ibrahim Efendi * Ee, bu fotoğraflara dalıp gidiyorsak, ne yazık ki kötü bir sebebi var.. Malum öyle bir dönemdeyiz ki, ’’ırk ne yeeea, Çanakkale’deki şehitlikler düzmece, ne gerek vardı o kadar şehide, Türk diye bir ırk yoktur’’ diyen Türk düşmanlarıyla aynı ülkede nefes alıyoruz.. Geçmişin büyüsüne kapılıp gitmemiz normaldir..
Velhasıl karşımızda ibrahim Hayrettin! Ne zaman okusam, görsem tebessüm ederim, rahmetle anarım.. Aynı Yarbay Şefik Bey ya da Şanlı kahramanımız Yahya Kaptanımız gibi, ibrahim Hayrettin’e karşı da kalbimde ayrıca derin derin sevgiler beslerim.. işte böyle kahramanlarınız yoksa eğer, Rambonuz olur, Rakiniz olur, Süpermeniniz olur... Bir de yeşil sarıklılar olur... Yıllarca , ’’Yeşil sarıklılar geldi de öyle kazandık’’ diyerek Türk’ün keskin zekasının ve yiğitliğinin bizlere unutturulmaya çalışıldığı Çanakkale Savaşı’nda, ilk düşman çıkarmasını karşılayan birliklerin komutanıydı ibrahim Hayrettin.. Bilmem belki bu yüzden eskiden beri hayranım ona.. 200e yakın düşman askerini, kendi tabiriyle ’’Yere sermişlerdi’’ * En çok hoşuma giden kısım ise, ilk savunmayı yaptıktan sonra ibrahim Hayrettin’in birliklerinin bir kısmı Kocaçimen tepeye gidiyor ve sanki yeni birlikler, yeni takviyeler gelmiş gibi gösterip kendi deyimiyle sayısı 100 misli fazla olan düşmanın karşısına çıkıyorlar. Fakat Conk bayırına doğru geri çekilme başladığında ise, Mustafa Kemalimiz ile karşılaşıyorlar.. Niçin geri çekiliyorsunuz? diye sorduğunda Yarbay Mustafa Kemal, geri çekilen askerlerimiz cephanelerinin bittiğini ve tepeden düşmanın geldiğini söyleyince Mustafa Kemalimiz, ’’Düşmandan kaçılmaz, cephaneniz yoksa süngünüz var, çekin süngüleri yatın yere’’ emrini veriyor.. Askerlerimizin kaçmadığını gören düşmanlar ise, kendilerine bir pusu kurulduğunu düşünerek ki amaç bunu düşündürmek, saldırıları durduruyor ve 57. Alay birliklerinin gelmesi için böylece zaman kazanılmış oluyor.. Yeni birliklerinin gelişiyle de, müthiş bir taarruz savaşı başlıyor.. O sırada yaralanıyor ibrahim Hayrettin ve hastaneye götürülüyor fakat Yarbay Mustafa Kemal onu unutmuyor. Sürekli durumunu soruyor ve madalya alması için de üstlerine raporlar yazıyor.. Kurtuluş Savaşında, Kuvayı Milliye Konya’ya girdiğinde, birliklere kendisini Mustafa Kemal’in askeri olarak tanıtmıştır, Cumhuriyete bağlılığını göstermek için, torununa Mustafa Kemal ismini vermiştir.. Milliyetçilik, ayaklar altından alınıp başüstü edildiği günler geldiğinde, böyle kahramanlarımızı yeniden bol bol anıp anlatacağız.. Tinleri şad, duragları uçmag olsun..
ingiltere hangi millet nerede çoğunluksa orada kendi devletini kurabilir dedikten sonra, zaten savaştan kaçmış olan ve mezhep faşisti kin ve nefretleriyle kenarda savaşın bitmesini bekleyenler, koçgiri isyanını başlatarak savaşta cephede olanların eşlerine, annelerine, kızlarına tecavüz edip, evlerini yağmalamıştır. osmanlı'da 50.000 sivili kendi dini klanlarından olmadığı için katleden, celali isyanlarında yüzbinlerce sivili katleden zihniyetin kirli oyunlardan bir tanesi de budur. kuvay-i milliye'yi hafife almış bu zihniyete cevap çok kısa süre içinde atamız yavuz sultan selim'in yaptığı gibi verilmiştir.
ikmal yollarına en yakın yerde gerçekleşen savaş. iaşe sıkıntısını konumu itibarıyla en az çekmiş cephe olmasına rağmen nedense, -bilinçli de olarak- türlü zorluklar ve sefalet içerisinde kazanıldığı anlatılmaktadır.
Yıl 1916... Çanakkale Savaşı’nın artık son günleri; alabildiğinde yokluk... Askere bir nebze de olsa şifa olacak kaynağa ulaşmak hayal... Cephede kamyon lastiğine ihtiyaç var; bulmak neredeyse imkânsız, karaborsa...
Çıkış yolu arayan tabur komutanı, ‘bir ümit’ Erkan-ı Harbiye Riyaseti’ne tezkere yazar ve istanbul’a ulaştırmak üzere Asteğmen Mehmet Muzaffer’e verir. Komutanın subayına emri katidir:
- Lastikleri almadan gelme!
Galatasaray Liseli, uyanık, iş bitirici bir genç olan Mehmet Muzaffer’in istanbul’daki ilk işi Karaköy’e gitmek ve lastikleri temin edebileceği satıcı bulmak olur. Musevi tüccarla giriştiği sıkı pazarlıkla istediği fiyatta anlaşan Muzaffer’in sonraki durağı, gerekli miktarın temini için Erkan-ı Harbiye’dir.
Tezkereyi alan komutan Mehmet Muzaffer’e sorar:
- Bu para ne için?
- Kamyon lastiği!
Komutan kükrer:
- Ben askerimin ayağına potin, sırtına kaput bulamıyorum! Yürü git!..
Çanakkale’den “Lastikleri almadan dönme” emriyle uğurlanan Mehmet Muzaffer, Beyazıt’tan Karaköy’e yürürken düşünür taşınır ve bir karara varır;
Pazarlık yaptığı Musevi satıcıya gidip, paranın ertesi gün hazır olacağını, kendisinin de lastikleri sabah teslim alacağını söyledikten sonra bir odaya kapanır. Sabaha kadar uğraşır ve sonunda çini mürekkepleriyle hazırlanmış sahte bir 100’lük banknot ortaya çıkarır. Bu aynı zamanda tarihimizin “ilk sahte parası”dır.
Lastikleri almak üzere -hava aydınlanmadan- sabah karanlığında Karaköy’e giden Mehmet Muzaffer, lastikleri gemiye yüklettikten sonra, hazırladığı 100’lüğü verir ve Çanakkale’ye dönmek üzere yola çıkar. Sabahın köründe gaz lambasının ışığında paranın sahte olduğunu anlamayan tüccar, parayı bozdurmaya gittiğinde ne görsün!
Gerçek banknotlarda “Bedeli Dersaadet’ten altın olarak tesviye olunacaktır” yazarken, Mehmet Muzaffer’in kendisine verdiği parada şu yazılıdır:
- Bedeli Çanakkale’de şehitlerin kanı ile ödenecektir!
(Mehmet Muzaffer Asteğmen kaderini yazmıştır aslında paranın üzerine. Hakikaten de kısa süre sonra Gazze'de şehit olur ve bedelini kanıyla öder; hesap kapanmış, kahraman vatan evladı, devletiyle helalleşmiştir.)
9. Fırka, 26. Alay, 3. Taburdaydım. Bölük kumandanımız Yüzbaşı Ali ihsan Bey'di. Piyadeydim. Beşli mavzer tüfeğim vardı. 5 ay mevzideydik Seddülbahir'de, yaralandım. Hücuma kalkmıştık..
Yüzbaşı Şerafettin Bey emir vermişti. Bir konuşma yaptı önce mevzilerde. Besmele çekti baştan. Sonra “Ananız sizi bu günler için doğurdu. Hadi bakalım! Ben sizin önünüzden, siz benim arkamdan. Sakın geriye çekileyim demeyin, öldüreceğiz düşmanı, denize dökeceğiz.” dedi.
"Süngü tak. Muharebe fişengiyle doldur, kapat” emrini söyledi. Birer de bomba var herbirimizde. “Hadi bakalım oğlum, ateş!” diye bağırdı. Gavur da askerini çıkarıyor. “Şiddetli ateş!” diye bağırdı yüzbaşımız. Mevzilerdeyiz. At bakalım, at bakalım... Ben o sırada mevzide vuruldum.
Bacaklarım tutmuyor. Kurşun delmiş iki ayağımı da dizlerimin bir karış altından. Sol kulağımın dibinden de bir kurşun geçti. Kafama bir de parça denk geldi. Şarapnel gibi bir şey, ufak ama yardı attı. Birçok arkadaş şehit oldular gözlerimin önünde. Yaralananlar da oldu.
isimlerini pek hatırlayamıyorum. Aklımda kalmadı ki. Vurulanlardan Kayserili Ahmet Çavuş vardı. Bir de Balıkesirli Nebi Çavuş. Yaralandık, geri çekiliyoruz. Anaca-babaca günü. Kanlı Dere'nin içine indik. Katırları, atları da derenin içine indirmişler. Sıhhiye filan yok.
Bacaklarım da soğudu kaldı. Yavaş yavaş hayvanların bacaklarının aralarından Kirte'ye çıktık. Kirte'de kaldım, gidemedim. Takviyeye gelen birliklerden birinin zabiti geldi yanıma, eliyle işaret etti. Sıhhiye yok. Götürecek insan da yok beni, bayırın başı. Baktı bana zabit.
-Ne oldu? dedi.
-Yaralıyım efendim, dedim.
Atından indi. yanıma geldi, çöktü. Bana düşmanın nerelerde olduğunu sordu. Ben de gördüklerimi, düşmanın nerelerde olduğunu olduğu gibi söyledim. O zabit geriden kendisine yetişen askerlerine silah çattırdı. iki askere emir verdi:
- Bunu Maydos'a (Eceabat) götüreceksiniz. Hastaneye teslim edeceksiniz. Bir de teslim kâğıdı alıp getireceksiniz bana, dedi. ”Oh... Hele Yarabbi şükür.” dedim.
Aldı o iki asker beni Maydos'ta hastaneye yatırdılar. Maydos'ta hastanede de pek tutmadılar. Karabiga’ya gönderdiler.
Karabiga'da da at arabasına bindirdiler. Biga'ya hastaneye yatırdılar. 29 gün Biga'da hastanede yattım. Hastaneden çıktım. Tekrar cepheye gönderdiler beni. Maydos'ta bize silah, cephane verdiler. Haydi bakalım tekrar cepheye, birliğimize...
7,5 senede geldim köyüme. Askerden gelince evlendim.
Büyük kumandanlardan göremedim. Bizim gibiler nerede görecek onları?"
Bilinen insanlık tarihi içinde destansı diyebileceğimiz iki adet savunma savaşı vardır ve bunların en görkemlisi çanakkale savunmasıdır. Çanakkale'den sonra ise stalingrad savunması gelir.
