isyerinde kimse sevmiyor beni.
her seyi yalnız yapıyorum.
ogle yemeginde herkes grup halinde oturuyor.
ben vebalıymısım gibi tek basıma yiyorum yemekleri.
benle aynı zamanda baslamıs insanlara buyuk avantajlar saglarken, is paslarken, ben tek basıma debeleniyorum, ne kimse yardım ediyor, ne yol gosteriyor, ne destek oluyor.
ise baslayalı 3 ay oldu. bu sure zarfında 2 baleye, 2 operaya, 4 tiyatroya gittim. buzdolabımı doldurabildim. artık istedigim zaman et yiyebiliyorum.
henuz beni kovmayı dusunmuyor gibiler.
ben de simdilik istifa etmeyi dusunmuyorum.
benim icin yeterli:)
bi de uzaktan benim kendi tarafımda sevdigim bikac kisi var.
sahiden samimiyetle çalıştığımı bildiklerinden hiçbir şeyime karışmıyorlar. Ne giriş çıkış saatime, ne izinlerime, her şeyi bana bıraktılar ama şöyle bir şey snsjsjsnd zaten işi bırakıp başka bir şeyle ilgilenmek istemiyorum, galiba onu bildiklerinden seslerini çıkarmıyorlar nsnsnsndnd olsun yine de <3
