kendi parasını kazanıyordur, çalışmayan kadınlara göre özgüveni yüksektir ancak çevremdeki gözlemlerime göre eşleri ev işlerine yardım etmeyen kadınlar hem evde hem işte çalışıyorlar. hiç birşeye yetişememekten, yorgunluktan muzdaripler. iş, güç, kariyerde yetmiyor. insana onu seven, hayatı paylaşan biri lazım.
-kariyer yapmak,
-evine ekmek götürmek,
-kendini ispatlamak,
-egosunu tatmin etmek,
-kendi ayakları üzerinde durmak,
-kendi parasını harcayabilmek,
-yaşam standartlarını yükseltmek,
-aldığı eğitimin hakkını vermek,
-çocuklarını daha iyi okullarda okutmak,
-faturaları zorlanmadan ödemek,
-yeni bir araba-ev almak,
-çevrenin beklentilerini karşılamak istediği için çalışan erkekten tek farkı kadın olmasıdır.
her şeyi yarım kalan bu nedenle ne eşine, ne çocuğuna, ne akrabalarına yaranabilen kadındır. çalışan kadın yarım kadındır. her yerde yarımdır. işyerinde yarım, evinde yarım, çocuklarına annelikte yarım, iyi bir eş olmada yarım. zamanla kendini her şeyde yetersiz hissetme ve bunalıma girip 'yetti artık, en azından boşanıp evliliğin yükünü bari taşımayayım' diyebilir. o nedenle erkek eşine yardım etmelidir, hem de çok yardım etmelidir.*
Beylikdüzü Fatih Sultan Mehmet Camii imamı Hasan Hakyemez in, bahsi geçen kişilerin eşlerine verdiği vaaza göre tehlike arz eden kadınlardır. nasıl mı peki? şöyle demiş beyefendi;
--spoiler--
"Eşini çalıştıran adamın biri gelerek, karısının kendisini patronu ile aldattığını söyledi. Bakın, karılarınızı çalıştırmayın, günaha girersiniz. Çünkü kadının 9 nefsi var. Hangisine hakim olsun. Erkeğin tek nefsi var ve buna hakim olabiliyor. Bunları kendim uydurmuyorum. islamın emrini tebliğ ediyorum"
--spoiler--
şimdi ne desem ki ben bu adama?
bu ve bunun gibilerin hepsi; alayınız götsünüz ulan!! insanları dinden soğuttuğunuz için, dine düşman ettiğiniz için. yazık lan! yüze islam sizin gibilerin eline kaldığı için yazık. siz orda vaaz verdikçe, herkes islamın geri kalmış bir din olduğunu düşünecek elbette. insanların böyle düşünmesine sebep olan/ olacak, beyninize tüküreyim ben.
16 yıldır aralıksız çalışan bir kadınım. Evlenmeden önce de çalışırdım.
Yıllarca bir dişinin çalışmasının kadın için gerekli, saygın ve etkin olabilmesi, eşine muhtaç olmaması!, çocuğunu daha iyi şartlarda büyütebilmesi, hiç yoksa sosyalleşebilmesi için olmazsa olmaz bir durum olarak gördüm.
son yıllarda fikirlerim tamamen değişti.
Kadının yeri, evidir! evet bu cümleyi bana söyleyen kim olursa olsun gırtlağına yapışabilir hatta feministliğe yakın tepkiler verebilirdim eskiden ancak gerçek düşüncem artık gerçekten bu. Kocama muhtaç olmayacağım diye, 50 kişinin çalıştığı en az 5 kişinin üstüm olduğu, ve her canı sıkıldığında bana karşı afra tafra yapıp, eleştirmeye hakkı olduğunu sanan densizlerin lafını çekmek zorunda bırakıyorum kendimi. Çocuğumun istediklerini alabileyim diye onunla geçireceğim zamanı parasıyla satıyor ve senin için diyerek onun varlığından dolayı çalışmak zorunda olduğumu çocuğuma aşılıyor suçluluk hissetmesine sebep oluyorum.
bir ay önce istifamı verdim. Yerime birisini bulur bulmaz işleri devredip ayrılacağım.
Kocama muhtaç olmak! kötü bir şeymiş gibi görüp yıllarca hem çalışıp hem ev işiyle kendimi parçalamış hepsinden önemlisi evladımla geçirmeyi hayal ettiğim güzelim yılların içine sıçmış, aldığım şık kıyafet ve oyuncaklarla yokluğumu telafi edeceğimi sanmış bana ihtiyacı varken yanında olamamışım. Ama fark ettim ki aslında benim onun yanında olmaya ihtiyacım var. Kocanın reis olmasının bana hükümranlık kurmak demek olduğunu düşünmüş, güya güçlü kadın olmaya çalışıp her şeyi yapan kadın olmuşum. Halbuki sadece eş, kadın ve anne olmak yeterliymiş. Bilememişim. Güçlü kadın, ezilmez kadın, haklı kadın, hakkı kadının desinler diye diye kendimi kaybetmiş, en küçük bir dinlenmeye zaman bulamamış, çocuğumu tanıyamamış, kendimi dinleyecek vakti bile kendime vermemişim.
Demem o ki; çalışan kadın kendine eder. başkasına değil!
