sadece türkiye'de geçerli olan kural. gavur memleketlerinde çalışanlar, her zaman son derece suratsız, bir o kadar da kendini beğenmiş olmaktadırlar. müşterilerin de zaten çalışanların gülümsemesi gibi bir beklentisinin olmadığı gözlenmiştir.
zaten asgari ücret alan, günde yarım saat mola ile haftanın 6 günü çalıştırılan yurdum insanın gülümsemesini beklemek insan haklarına da aykırıdır.
müşteri çekmek ya da müşteriyi elde tutmak için yapılan çalışan hareketidir. satış elemanları, tanıtım elemanları, özellikle bankalarda geçerli olan kuraldır.
bu müşteriyi biraz yüreklendirir ve 'ayak alışması' eylemi ortaya çıkar.
çalışanlar her zaman gülümsemeledirden ziyade, en azından nemrut bir ifadeyle surat asmamalıdır şeklinde yumuşatılabilir olan önerme.
en az çalışanımızın 8 saat çalıştığı ve sürekli muhattab olduğumuz insanların birer einstein olmadığı düşünülünce tüm gün gülümsemek, biraz yürek ister. mutlaka sinirlenilen durumlar olur, ama metanetle yaklaşmak gerekir en azından.
sürekli gülümsüyorum diyene bu zoraki gülümseyişlerinde başarılar diliyorum o ayrı.
ama şuda var ki özellikle sağlık sektöründe çalışanlardan dediğim gibi bir gülümseme değil ama en azından normal bir yüz ifadesi bekliyorum. bazılarını tenziye ederim ama genelde ya umursamazlar yada insana dövecek gibi davranıyorlar. arkadaşım karşındaki adam hasta, bitkin belkide çaresiz, ne var adam gibi konuşsan, özellikle egolarına yenik düşen, sen benim elime düştün, azarlarım da tarzıyla yaklaşanları allah'a havale ediyorum.*
babamın her zaman alışveriş yaptığı bakkal, hiç gülmezdi. resmen yüzü sirke satardı. ne bir günaydını vardı, ne bir iyi bayramları. biz bu tarz hitaplarda bulununca da tip tip bakar, cevap vermezdi. babamla olan iyi ilişkilerinden ve eve en yakın bakkal olmasından ötürü ondan alışveriş yapardık. babamı kaybettiğimizde başınız sağolsun demedi, o günde sonra bir daha ondan alışveriş yapmadık, yapmayız da...
