dünyanın en "kaliteli sıkıcı ikilisi".
ikisini de çok severim, sanatlarına bayılırım, seslerine falan hastayım.
ama beraber bayıyorlar.
ikisi yan yana çok gelmeye başlayınca litrelerce uludağ limonata içmiş gibi oluyorum ben. bi soluklansınlar, başkalarıyla konser versinler, sonra gene beraber olurlar.
böyle giderlerse ufuk-ercan'ı aramaya başlayacağım yoksa, hayır bi de konserde o kadar dinginler ki, tamam o dinginlik zaten hoşumuza giden ama abartıyorlar bazen. cenaze evine dönüyor ortam.
belki de dinletiye alışkın olmamaktandır. şahsen sıkılmam, severim, sayarım. yalnız şu işin gözle görülür saygı aralığı/ boyutu fazla göze sokulunca tüm konser ortamı ağır abiliğe soyunuyor. onu ben de sevmiyorum. yoksa çalsınlar deniz kıyısında sabaha kadar dinlerim, kendimden geçerim. ortamdaki kasılan tipler, entelektüel ayaklar daraltabiliyor bazen.
