şu an içinde olduğum bir durumdur ve neden böyle oluyor diye iki aydır psikolojik olarak çöktüğüm kendimi toparlamaya çalıştığım durumdur.
-sevdiğin kişinin sizden önce ilk aşkıyla beraber olması ilk cinsel deneyimini onunla yaşadığını söylemesi benim gibi belli yetiştirilme tarzında olan ortalama türk insanı için çok ağır olmuştur, sanki böyle bir ateş parçası gelmiş içime oturmuştur, kız açısından ise yürekli bir davranıştır bu durum, ama bilinçaltında da hep o eskiden yaşadığı ilişkiyi düşünmek hatırlamak kafanıza kafanıza vurur ve bir sabah artık bu duyguyla yaşayamayacağınızı hissedersiniz aynı zamanda da seviyorsun ve ayrılmak da zor geliyor cesaret edemiyorsunuzdur, affetmeye çalışıyor suçu kendinize atıyor iki yüzlülükle kendinizi suçluyorsunuzdur çünkü bu zamana kadar bakire olmayan bir kızla da evlenebilirim diye atıp tutmuşsunuzdur ama iş başa gelince yiğit meydanda belli olur hesabı yan çizmeye başlamışsınızdır. ve dayanamayıp zor da olsa ayrılmışsınızdır, her gün her gün ağlamak kendinize küfretmek durumunda kalmışsınız aynı zamanda ayrılığın nedenini sevdiğinize söylediğinizde -seni bakire olmadıgın için terkedşyorum- bu sebepten ötürü sevgilinizin mahvolacağını kendisine onu bir eşya küçücük bir zar gibi hissettireceğinizi düşünüp iyice mahvolup vicdan azabı ayrılık acısı aşk acısı çekerken,
sevdiğiniz kişinin size, geçmiş benim geçmişim sevdim gençtim sevdiğim insan için de beraber oldum demesi aslında onun bu konudan dolayı hiç üzgün olmadıgını sadece ilişkinin bitmesiyle alakalı olarak bir üzüntü yaşadığını, içinde bulunduğu durumu (bakire olmaması)normal olarak karşılaması size 2 kat acı vermiştir. ben niye üzülüyorum ulan diye size sordurtmuştur, aynı zamanda da ulan bu nasıl hayat ben böyle hayatında herkeste farklı farklı olan düşüncelerin de taa amına koyayım dedirtmiştir.
son olarak da herkes dersini aldıysa selametle diyerek afedersiniz ben her şeye katlanırım sen kendi haline bak amına koyim demiştir adeta,
neden böyle oldu diye sorguladım, o yaşadığı hayata göre inanıyordu ben ise inandığım gibi yaşamaya çalışıyordum, sorun buradan kaynaklanmıştı, ben yaşadığım hayata göre bir şeyler ummuşsam ve böyle davranmışsam 2 yüzlülük mü yapmış oldum, çünkü evrensel ahlaki bi değer olarak bakıldığında söz konusu aşksa gerisi teferruattır öyle de olmalıdır ve bir zarın önemi olmaması lazım ama ben beceremedim ve bundan dolayı da kendimi iki yüzlülükle suçladım psikolojik olarak çökmüş bulunmaktayım,
yoksa bu benim hakkım mıydı ben içinden çıkamadım sadece bol bol ağladım, değişik enteresan bir deneyim olarak kaldı bende, özgüvenimi kaybettim bir de bilmiyorum, çoğu şeyin değerini yitirdiğini hissettim içimde bir yerlerde, en nihayetinde baktığımda olan yine bana oldu en azından görüldüğü kadarıyla, belki o da içten içe pişman olmuştur, keşke yapmasaydım gençken o şeyi demiştir diye düşünüyrdur belki diye içimden geçiriyorum ama en son yazdığı mesajda, benim keşke demediğim şeylere senin keşke diye ah vah etmenin bir anlamı yoktur demiş ve bir kez daha yıkmış bir sevgiliden zorla ayrılmak işte böyle bir şey olmaktır en azından benim açımdan...
