2 aydan fazladır maddi problemler yaşıyorum. Bir işe girdim çıktım. Mutfak çok pisti, öğrenebileceğim bir şey yoktu, ekip 18-19 yaşında laçka çocuklardan oluşuyordu. iş disiplini kaybedeceğimi hissettim. Oraya ait hissetmediğim ve kalitesiz bir işin parçası olmak istemediğimden kısa sürede içinde çıktım. Annem, babam, ablam. Çevrem 2-3 insandan ibaret hayatım. Herkes borcun varken neden çıktın, sigortasız kalıyorsun, mantıklı iş yapmıyorsun vs vs. Kimse mi empati kurmaz, beni anlamaz. Biri de olsun kendini geliştirmeyeceğini düşünmüyorsan, suistimal edileceğini hissediyorsan, ait hissetmiyorsan doğru karar vermişsin, vakit kaybetme desin. Yok. Varsa yoksa akıl vermek. Anlamsız ve çekilmez bulduğum hayattın üstüne kalitesiz, beni geliştirmeyecek bir işe mecbur kalmayı reddetmeyi anlamıyor mu bu insanlar. Kendimi çok yalnız ve güçsüz hissediyorum.
Çok daha güçlü ve dik bir şekilde ayağa kalkar. zor zamanını tek başına atlatan insanın, iyi gününde de kimseye ihtiyacı olmaz. Kendine tutunmayı öğrenmiştir artık.
acılar onu güçlendirirken kelimelerini de keskinleştirmiştir. bulaşmadan evvel iki kere düşünülmesi gerekir bunlara. canını yakacağım derken dünyanı zikertebilir hiç acımadan. zira hayat da ona acımamış mıydı zaten?
dostun ise sağlamdır. düşmanınsa da sağlamdır. tercih karşısındakinindir.
