yaşamanın giderek zorlaştığı zamanlarda, her gün şiirlerden oluşmuş kalelerin yıkılışına tanıklık edilen anlarda ve bir yerlerde akranları açlıktan ölürken çocuk olmaktır.
çoğu terkedilmiş ve kazık yemiştir. arkadaşından, dostundan, sevgilisinden... hatta tanrı bile terketmiştir onları.
yandıkları cehennem, inanmadıkları tanrıların alevlerinden oluşmuştur.
"nerde kendini bilmez çocuklar
bir sabah öylece çekip gittiler
çınladı alkışlar kör sokaklarda
yankısı kime kaldı"
balkonda geceyi seyrederler, kulakta bir melodi. karanlığın sessizliğinde geçenler olur. ben de seyrederim.
12 sene önce, lisedeyken, kulağımda walkman ile gecenin başkentinde, yani saat 3'te karanlığı seyrettiğim gibi.
kaldırımları seyrederdim. önce nazım hikmet geçerdi; elinde piraye'nin gelmeyen mektubu.
sevdalımızdı, komünistti, bursa kalesinde yatardı.
biz onun şiirlerinin sevdalılarıydık, kalplerimizdeki kalelerimizde müebbet hapse çarptırılmıştık.
sonra bir orospu geçerdi;
"kaybolmuş bu kentin sokaklarında
torbasında umut
torbasında insana dair ne varsa"
üzerindeki kıyafetler, kumdan kalelerinde tutsak gece bekçilerinin zihinlerindeki düşüncelerden daha salaş.
ruhu, ruhumdan daha az yorulmuş. sahte mutluluğuna bile açtım onların. bağırsam "sahte mutlulukları değişelim" diye, sesimi duymazdı muhtemelen.
sabahın doğuşunu sevmek zorundadır bu çocuklar. çünkü gece, hiç bitmeyen bir "kendin ile savaş"tır.
ne kadar savaşırsan savaş, yine hep bir parçan kaybeden olarak kalacak çünkü.
"yalnız değilsin eskici
bir sabah güneş doğar"
sonra şarkı biter, gece aydınlanır. pablo neruda, çoktan o gece dünyanın en hüzünlü şiirini yazmıştır.
ruhumun zindanında, açık görüş bitmiştir. ranzalara çekilme zamanı gelmiştir.
