bazı insan vardır insanları zorlamaz üzerine gitmez bazısı da tam aksidir. biri der hani senin sınavın vardı neden çalışmıyorsun, diğeri de bakar çalışmıyor ama yüzü de düşmüş olduğu için senin canın bir şeye mi sıkıldı diye konuya girer ve muhabbet ederek derdini dinler. kafası boşalan kişi de oturur ders çalışır ya da ne yapacaksa onu yapar. işte zor insan bile bile yangına körükle giden insandır.
bir insanın bir diğerine zorluğu değişkendir her zaman. öyle zor insanlar vardır ki gün gelir bir kimseyle dakikalar içinde anlaşıverir. önemli olan dildeki anahtarın karşıdaki insanın muhabbet kilidini açmasıdır. her şey bundan ibarettir.
öncelikleri vardır birileriyle oturup konuşup gülüşmek yerine. hayatı yaşamak yerine hayat üzerine düşünürler. üzülmekten çok üzmekten korkarlar. ince düşünürler. kendilerine o kadar alışmışlar ki başka birisini ikinci biri olarak görürler. hayatlarına girmek zordur böylelerinin ama güzel insanlardır. güzel olan zordur dememişler boşuna.
Hayatta ne çok şey öğretirler bizlere... Tahammülü, sabırı, sakin kalabilmeyi, kan kusup, kızılcık şerbeti içtim demeyi hep zor insanlardan öğreniriz..
Yüreklerimizi, beyinlerimizi, duygularımızı hatta hayallerimizi örseleyerek, kanatarak, canımızı acıtarak öğretirler...Israrla, inatla...
Sınırlarımızı zorlamayı öğreniriz..Canımız yana yana...
Her konuda kendini haklı gören, herşeyi her zaman kendine bekleyen,
insanlarla konuşurken dinlemeyen ve sadece kendi konuşan,
Empati yoksunu,
Ufak şeyleri büyüten, surat asan, memnuniyetsiz kişiler, karsisindaki insana hep on yargiyla yaklasip kendi dedigine kendi inanan, kafasinda kurgulayip kurguladiklarina inanan...
Hele ki tüm bunların toplandığı insan çok zor insandir.
