zor insan olmayı benimseyen. Birbirlerini yoran, habire kelimeleri didikleyen, kendilerini sevenleri hırpalayan tüm insanlar gibi.Zor olan bir şey varsa eğer, hem kadınlar hem erkekler için, o da zor olmamak aslında. Yıpratmamak insanları, bizi sevenleri sevgilerinden ötürü cezalandırırcasına hırpalamamak, yani hayatı hem kendimiz hem başkaları için kolaylaştırmak, yumuşaklaştırmak, su gibi akıcı ve berrak kılmak var ya, işte en zoru bu. Yoksa kendine bir sıfat seçmek, o sıfatı benimseyip sabitleştirmek, bunu hem bir özür hem övgü gibi almak, bu hayali sıfatın arkasına saklanmak, onu bir bahane olarak kullanarak kalp kırmak ve bundan gocunmamak en kolayı. Zor olmakta hiçbir zorluk yok ki!
- zor insan mısın sen arkadaşım?
- he zorum.
- neren zor?
- geçinemem insanlarla.
- e yavrum onun adı zorluk değil ki, onun adı itlik, kopukluk, geçimsizlik.
- öyle deyince kız gelmiyor ama.
- sen de haklısın.
dediğim dedik insanıdır.
anlatırsın, tamamen haklı olsan bile alttan alırsın, bir de bu pencereden bak dersin, yok olmaz, bir türlü o at gözlüklerini bıraktıramazsın. senin haklı olabilmen gibi bir ihtimal yoktur evrende çünkü.
sinirlerinizi harap etmemek için pes ederseniz ve o insanla fazla muhatap olmazsanız en iyisini yaparsınız.
eğer kendi kendini zor ilan etmiş bir salaktan bahsetmiyorsak, zor insan; aslında içten içe hayran olduğumuz insandır. Bilgisine,zekasına erişemediğimizi,anlaşamadığımızı hissetmişken bile hala anlaşmaya çalıştığımız ve faydalanmaya çalıştığmız ,insandır.
Bide tabi 'ben zor adamım ulen ,beni kimse çözemez' deyip, kendi kendine takke giydirmiş tipler vardırki onları anlamak gerçekten zordur.
