bir insanın duyabileceği en içten cümle. mücadelenin en güzel yanlarından birisi. içimin ısındığı birinden duymuştum bu cümleyi, çok da hoşuma gitmişti ne yalan söyleyeyim. katlanılmaz birisin ama sen olmayınca hayata katlanmak daha zor! aman allahım ne can alıcı bir cümle bu böyle! sarf etmesi kolay ama uygulamada birçoğu tökezliyor nedense. bazı insanlar vardır; yapıları gereği canınızı acıtırlar. her cümlesinde, her bakışında bunu hissedersiniz. başta dersiniz ki; bu insanla benim hayatta işim olmaz. ya o basar ya da ben basarım kıçına tekmeyi. yani bir şekilde bu ilişki sürmez. eninde sonunda yolun sonuna geleceğiz nasılsa.
ama sonra işin rengi değişir. o insan sizi ne kadar iterse sizi o kadar kendine çeker.kitaplarda, dergilerde, filmlerde gördüğümüz aşk acılarının temeli de budur aslında. hiçbir şekilde uyuşmadığın bir insana karşı ruhunun derinliklerinde bir şeyler hissedebilmek olsa gerek bunun adı. dünyanın binbir türlü hali vardır demiştim bir zamanlar. işte tam da öyle! bilemiyorsun, birilerinin nereden karşına çıkacağını. bir sokakta mı, bir barda mı, bir lokantada mı, bir hastanede mi...vs.vs işte.
kişiliği oldukça kuvvetli olan ve asla ödün vermeyen insanlar bu dertten müzdarip. dert diyorum çünkü bana göre bir dert. ama bazıları için bu bir hayat felsefesi. zor birinin çektirdiği zorluklara bir ömür boyu katlanmayı göze alabiliyor bazı insanlar. ama şu var, o zor biri bir gün çektirdiklerinin farkına varıp imana gelebiliyor. gelmediği vakit ise ya elindekini kaybediyor ya da kendisine sırıl sıklam aşık olan insanın sabrını büyük bir zevkle denemeye devam ediyor. hani şimdi böyle çektirmek felan diyorum ya yanlış anlamayın. bu o insanın doğasında olan bir şey yani. yapacağı bir şey yok. belki zamanla gerçek sevgisini gösteren insanın onun için verdiği mücadele bir parça olsun ona karşı sevgiyle bakmasına yardımcı olacak. ama bunun garantisini veremeyebilirim.
sözcüklerle oynayıp da kafanızı karıştırmak istemiyorum sevgili yazarlar. insanın iç dünyası ne kadar karmaşık ise hayatı da o kadar karmaşık bir hal alıyor. siz ne kadar zor iseniz, hayatı yaşamak da bir okadar zor geliyor. zoru yaratan da yine kendimiziz, başkası değil. gerçek sevginin bize sunduklarına katlanabilmek için çaba harcamak zor ama şu bir gerçek; ruhunuzun derinliklerinde bir yara açılsa bile terk etmek kolay hem de umduğunuzdan çok daha kolay! *
normal şartlarda geçici bir psikolojik mutluluk olması gerekir ama sabahtan beri yazdıklarımız hep mutsuzluk üzerine! derinlerde bir yerde, kimseye göstermediğimiz mutsuzluğumuzun sancısını mı çekiyoruz ne? neyse!..
zor birisin; "seninle birlikte olmak için çok uğraştım" demek.. terk etmek daha zor; "beni ben yapan sensin ve ben seni terk etmek istediğim halde içine düşeceğim durumu ve bu durumun sürecini bir türlü kestiremediğimden, daha doğrusu geçmişteki acılarımı tekrar yaşamak istemediğimde seni terk edemiyorum.." demek..
ama; işte birçok insan hayatını siken şey bu "ama.." nedir abi bu? ama ne? ne aması?
terk mi edeceksin? siktir git! kalacak mısın? kal!
seviyor musun? evet mi? peki nedir bu ama? yapma.. bana "ama"lı cümleler kurma.. "ama"sız olsun her şey..
sevmiyor musun? evet mi? git! zoru kolayı yok! kalk, "hoşçakal" de ve git! hiç yapılmadı mı sana?
