bu düzen bu süregelmişlik içinde arıyorum kendimi de yok bulamıyorum.
her insan kendini çaresiz hisseder ya zaman zaman. bilmez aslında bu çıkmaza sürükleyende yine insanın kendisidir.
olumlu düşünmenin yararları adına onca kitap okumama rağmen bazen tüm hayallerin, kararların belini bükecek olumsuzluklar oluyor kardeşim. şuraya yazmak bile minik bir teselli oluyor kimi zaman.
yoksa. yoksa biz hayatla erken mi seviştik ne?
yada bu düşünceler ergenliğin bi kalıntısı mı?
zor be arkadaş!
