aman allah'ım bir insan kelimelere nasıl böyle hükmedebilir, nasıl harflerde bir yağlı boya tablo oluşturabilir.Necip fazıl'a neden şairlerin sultanı dendiği sadece bu şiirle bile anlaşılabilir.Tek hecesine harfine virgülüne kadar insana duygu zerkeden kusursuz bir şiirdir.Bu şiiri begenmeyen ancak ruhsuz bir beden olabilir.
--spoiler--
Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
Yarın elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir!
zindanları bundan daha iyi anlatan bir cümle olabilir mi..şefkat,belirsizlik,tragedya,umut,ama asla umutsuzluk değil,belki karamsarlık..dücane cündioğlu'nun ifadesiyle "umut,karamsar olanın hakkı"...
