çocukluk döneminde yapılabilecek en zevkli aktivitelerdendir, yaşlısı hastası bilmeden bütün zillere basılır ve arkadan duyulan otomat sesleri gecede yankılanırken, koşarak uzaklaşılır.
bağımlılık yapar, belli bir süre sonra bir bina yetmemeye başlar, mahalle boyunca bir sıradaki tüm apartman zilleri çalınmaya başlanır.
bir süre sonra bu da kesmez, boncuk tabancalarıyla sağa sola, özellikle en alt kattaki açık pencerelerden içeri ateş etme eşliğinde yapılmaya başlanır ki burada arkadan gelen otomat seslerine ana avrat küfürler de karışmaya başlar.
artık gerçek bir bağımlı olup zil basma batağına saplanmış bünye, bu aktiviteyi açık pencereden içeri yumurta atmak veya çöp kutusunu yakmak ile de süsleyebilir.
90'lı yıllarda çocuk olanların hayatlarında en az bir kere gerçekleştirdiği hadise.
Bir çocuk için keyifli bir oyundur. ama, aynı apartmanın sakinlerine bu işkenceyi üst üste uyguladığınızda, ya menepoz bir teyzenin, ya da yaşlılıktan sesi gitmiş yaşlı bir amcanın '' laa eşşşşoovlu eşşekleeer '' diye arkanızdan bağırması kaçınılmazdır.
bundan bir önceki neslin yapmaya bayıldıgı olay. fakat biz çocukken zilmi vardı, tokmağı vurur kaçamazdık. neden merdivenler dik. ah eski istanbul yapıları sizin yüzünüzden azmı dayak yedim. * zile basıp kaçmak bu yüzden hep içimde uktedir.
