iyi ve kötü anılar sürekli birikiyor zihnimizde. Okula başladığın ilk günü, ilk telefonunu veya ilk maaşını hatırlıyorsun ister istemez. ama kötü anıların verdiği acı iyilerin verdiği hazdan neden daha ağır oluyor. aşık oluyorsun, belki de o da sana aşık oluyor ve bir ilişkiye başlıyorsun. ilişki bittiğinde onunla yaşadığın güzel anılar bile acı vermeye başlıyor. acı yersin de üzerine su içerek geçirmeye çalışmak gibi daha da acıtıyor anılar. bir ölüme şahit olmak belki de en sevdiğin kişi. her şey biraz daha acı vermeye başlıyor. gün içinde mutlu görünüyorsun okulda, işte veya her nerede isen belirli bir seviyede iletişim kurmanın gereğince saklıyorsun acını. ya da gürültüde acı kayboluyor. gecenin karanlığı harekete geçiriyor hafızanın eşsiz kalıntılarında dipte kalan damlalarını. çözüm yolu aradıkça batıyorsun. özledikçe senden uzaklaşıyor, istedikçe çıkmaza giriyor. belki de insan olmanın gereği de bu. ya da hayvanlar da yaşıyor bunu ama anlamıyoruz. bir de her şeye rağmen yaşamak ve hissizleşmek var. ulaşılabilecek en üst seviye rahatlık hissizlikte. beynin kendi kendini sadece duygularla anestezi etmesi diye yazarlar umarım sözlüğe bunu. o yüzden atalarımız çok güzel demiş düşün düşün boktur işin diye.
