iç sesimizi ve zihnimizi susturmak neredeyse imkansız. Yaratıcının bir lütfudur ki bu sesleri yalnızca biz duyuyoruz... Bu duyduyklarımızı eyleme dökmek veya dökmemek ile aklımızı kullanıyoruz. En yakın insanlarımız, bizi aklımızdan geçenlerle değil eylemlerimizle tartıp bir köşeye koyuyor veya rafa kaldırıyor. Düşünün, aklımızdan geçen her kelime ile yargılınıyor olsaydık imge(cennet) yolunu, kim bulabilirdi?
