mahalle arkadaşlarımızdan birininde abisi zihinsel engelliydi ama çocuk nereye giderse abisinide kendisiyle utanmadan götürürdü.
çocukla fazla samimiyetimiz yoktu ama benim gözümde kral bir insandı.
benim küçükten abimden yaptığımdır malesef lise ye kadar böyle bir gaflet içindeydim.
ancak sonra ne kadar aptalca bir çocukluk geçirdiğimi anladım abimin 'adam gibi adam' olduğunu kavradım. suçu olmadığı bir olayda onu suçluyordum mal gibi.
hala hatırlarken utanırım abimin yüzüne bakmaktan.
bence zihinsel engel kardeşte değil abidedir. acilen bu fikri değiştirmesi önerilir. netice de bu bir hastalık kendi istemedi böyle olmayı üzüldüm gerçekten çok yazık.
böyle bir kardeşe sahip bir yazarın kardeşiyle aynı ortama girmekten kaçınmasıdır. şöyle bakıyorum zavallıya bir de yaşıtlarına bakıyorum.. yaşıtlarının bir hedefi var, arkadaşları var, hayalleri var, üniversiteye geçecekler bir de bizimkine bakıyorum daha yemek yiyemiyor, altına işiyor, aptal simasıyla suratımıza bakıyor. onu görünce yüzümde istemsiz bir buruşukluk oluşuyor. nefret ve ibretle izliyorum hala yaşamasını.
