Zihgir (şast veya okçu (tirkeş, kemankeş) yüzüğü) , Hun imparatorluğu'ndan yayılan bir okçuluk malzemesidir. Baş parmağa takılır . Ok atışı sırasında, yay kirişinin baş parmağı parçalamaması için kullanılan ve bir tür kiriş bırakma mekanizması oluşturan tırnaklı bir yüzüktür. Yayı gerdiğinizde yüksek miktarda enerji çıkar ve bu çıkan enerji Türk yaylarında diğer yaylara oranla 2 - 3 kat daha fazla olabilir; bundan zihgirle korunulur. Zihgir Hunlar'dan , Göktürk'lere, Moğollar'a, Koreli'lere, Çin'e, Selçuklu'ya ve daha sonra Osmanlı'ya, Araplara ve Hindistan'a geçmiştir. Rütbeli kişiler için değerli malzemelerden yapılan zihgirler yüksek sanat değeri taşıyabilir. Zihgir benzeri malzemeler Romalılar'dan beri daha seyrek olarak Avrupa'da da kullanılmıştır.
Kemankeşler ve sipahiler yayı batılı muadillerinin aksine sol elleriyle değil biraz da dini ritüellerin etkisiyle sağ ellerinin baş parmaklarıyla gerdiklerinden yay kirişin parmağı zedelememesi için taktıkları yüzük. Fatih'in bu takıyla beraber resmedildiği bir tablosu bulunur. Hemen hemen her maddeden yapılabilen bu yüzük asimetrik yapısıyla emsallerinden ayrılır. Kethüdaların, sadrazamların ve hatta sultanların takındıkları zihgirler üzerindeki işleme, kakma ve motifler üzerindeki zarafet ve işçilik günümüz kuyumcularını bile hayretler içine düşürecek cinstendir.
