Seviyorum zeytin gözlü yalnızlığı.Halden anlıyor.insanı hiç kırmıyor.kendini aldatan adama bile ses çıkarmıyor,hep usulca gidiyor.bu aralar benimle zeytin gözlü yalnızlık.çok kişilik dizayn edilmiş evimde, tek başıma otururken,günlerdir sessizliğe alışmış kulaklarım,onun anahtar şıkırtıları ile bölünüyor.evimin yedek anahtarı onda.o zaten hep kapıyı çalmadan girer içeri.her zaman müsait olduğumu bilir.gelir benimle oturur hiç konuşmadan.birlikte bakarız her ayrıntısını ezbere bildiğim duvarlarıma.duvardaki bazı pütürcükler insan yüzlerini andırıyor.biri kardeşime çok benziyor.sıklıkla gözüm o yöne dalıyor.
ben en çok zeytin gözlü yalnızlığın aslında bana ait olmamasını seviyorum.onu bir hikayeden çaldım.öyle benimsedim ki onun tutarlı tavırlarını,kendinden emin adımlarını;benim olsun istedim.kırmadı geld,i benimle yaşamaya başladı.dedim ya halden anlar zeytin gözlü.aslında ona minnettarım;çok sevmem gereken birini hiç yalnız bırakmadığı için.bizim tüm hikayemiz bu kadar.yalnızlık,ben ve çok sevmem gereken.
