zeynep beni bekle
gece, ağaçlarına, bir yaprak halinde süzülüp,
saçlarına eski teşrinlerden, kırmızı cam tozu,
su beyazı yağmur çiseliyorum.
kederli yalnızlığını mutlaka değiştireceğim.
zeynep beni bekle, mutlaka döneceğim.
söyle ! kim önleyebilir buluşmamızı ?
geceleyin ışıkları söndürdüğün zaman,
şiir kitaplarından sızan aydınlık benim.
elinde uykuya kaldığın heyecanlı roman,
panjurların çarpıldığı lodos geceleri rüzgarın değil. [benim]
pencerendeki ıslık,
her akşam koridordaki ayak sesleri,
yanlış çaldığını zannettiğin telefon.
zeynep beni bekle! mutlaka geleceğim.
hem bu ne ilk ayrılığımız ne de son.
pikapta emin ağa acem aşiran saz semaisi,
sokakta çocuklar, saklambaç, hırsız polis...
hayat akıp gidiyor olsam da olmasam da.
ufak sorumlulukların saati durmamalı.
son çektiğin resmi bırakmadın ya,
bak mektuplar birikmiş yine masamda.
fakülteler açılacak bak bügün yarın.
başladığımız filmi birlikte bitireceğiz.
zeynep beni bekle! mutlaka geleceğim.
