--spoiler--
Zevkin kaynaklarında öyle bir acılık var ki,
Çiçekler arasında bile olsa boğazımızı yakar.
Son sınırına varan bir hazda inlemeye, sızlanmaya benzer bir durum
vardır. insan can çekişir gibi olur O kadar ki bu haz son kertesine
geldiği zaman onu en acı sözcüklerle anlatırız: Bitmek, yanmak,
bayılmak, ölmek gibi..
--spoiler--
Metrodorus, yazgının bir çeşit zevkle karışık olduğunu söylermiş,
bilmem o da aynı şeyi mi söylemek istiyordu; fakat bana öyle geliyor
ki insan kendini hüzne bile bile, isteye isteye, seve seve bırakır. insan
mahsus da kederli görünebilir; onu demek istemiyorum Üzgün
zamanımızda bile gülümseyen, hoşumuza giden, ince ve tatlı bir
şeyler duyar gibi oluruz Acaba bazı ruhlar için hüzün bir zevk, bir
gıda değil midir?
