göreceli bir iddiadır. kimine göre fakir tesellisidir.
duruma açıklık getirmek gerekirse;
-fakir insanların yaşadığı problemlerin yanı sıra hissettiği duyguların üzerlerinde yarattığı manevi baskı da vardır. fakir bir insan hayat gailesindedir, parasını yetirebilmek, o gün de aç kalmamak, kirasını ödeyebilmektir öncelikli uğraşı. yani bünyenin varlığını sürdürebilmesi öncelikli amacıdır. bu nedenle çeşitli hisleri (sevmek, aşk acısı çekmek, vb.) 2. plana atılabilir bazı zamanlarda.
ancak zengin insanlarda yaşamını para sayesinde devam ettirilmesi kaygısı daha az olduğu için hisler ön plana çıkar, ve kişi terkedilmenin başa gelebilecek en kötü şey olduğunu düşünebilir mesela.
mutluluğun ölçütü para olmadığı için, yanlış bir genellemedir. zengin bir insan için daha basit şeyler mutsuzluğun kaynağı olabilir. ancak maddi varlığı olmayan bir insan yokluğa daha dayanıklıdır. onu mutsuz edebilecek şeyler daha derindedir.
ekleme: burada "çok mutsuz, az mutsuz" olayının altını çizeyim. türkiye'yi ele alacak olursak, fakirler çok mutsuz, zenginler ise mutludur.
fakir kimselere hallerinden şikayet etmesinler, mümkünse isyan etmeden sakin sakin popolarının üstünde otursunlar diye yıllarca empoze edilen, özellikle de vaktiyle yeşilçam sinemasıyla pompolanan yalan. *
edit: benim kişisel görüşümden ziyade sinema kuramcılarının bilimsel tespitidir.
