Bir sure oncesine kadar kendimi zeki olarak tanimlardim. Bazi konularda 'yahu ben epey zekiyim' derdim. Etrafimdaki herkesin ikrar ettigi bir takim vasiflarim da yok degildi. Ne kadar siradan, boş, alelade, vasat ve oylesine biri oldugumu yavas yavas fark etmeye basladiktan sonra hayatimda var olan zararli karmasik orgu cozulmeye basladi. Kendini bir bok zannetme hezeyani, ozguvenin kibire evrilmesi problematigidir. ( hani sizin sorunsal derken dise tirnaga dokunur bir sey soylediginizi sandiginiz sey var ya, iste o) anladigim sey şu oldu sonunda: zeki falan degilmisim; kendimi tanimaktan, anlamaktan ziyade insanlari cozmeye kalkisip nabza gore oyun kurmusum ve elime hicbir bok gecmemis. Dahasi kendimi tanimaya baslama odevini ancak bir ahmagin basaracagi kadar, yillarca ertelemisim. Milyarlarca insanla ayni vasatta bulusmama sebep olan Aleladeligime, siradanligima zuurt tesellisi sayilacak bir kilif uydurdum nacizane; hani en sevdigin yemegi cok yapar cok yersin ya, allah siradan ve basit kullari daha cok seviyor sanki. Baksana etraf onlarla dolu.
