zeki insan, hataları görür, söz ve davranışlardan, beş ayrı yorum çıkarabilir, olayların arka planını çok kolay değerlendirir ve attığı adımın, onu götürebileceği yolları çok iyi kestirebilir. bu yüzden, hep yarını görüp yaşarken, bugünü kaçırır. yarını düşünüp tasalanmaktan, olumsuzlukları görmekten dolayı, mutsuzdur hep,
%100 dogru cumledir. zira bazen mutlu olmak icin zekayi da torpulemek daha dogrusu oyle gibi davranmak gerekir. veya dusunmemek...
lakin zeki insan da dusunmeden,dusuncesinde bogulmadan yapamaz ki. istemsizce mecburdur buna.
neden zeki derseniz,en buyuk aptallik sizce de dusunmeyi ve sorgulamayi bir kenara birakip "ot" gibi yasamak degil midir?
MUTSUZLUĞU SAĞLAYAN BELKi ZEKA DEĞiLDE FARKINDALIK OLABiLiR. OLUP BiTENLERi GÖRMEK, YALANLARI YAKALAMAK, ZAAFLARI HiSSETMEK, SEViLMEDiĞiNi ANLAMAK GiBi.
(bkz: ZiHNiN SAHiP OLDUĞUN ASIL CEHENNEMiNDiR)
(bkz: SAHiP OLDUĞUN HER BiLGi iÇiNDE ÇÜRÜDÜĞÜN BiR HÜCREDiR)
dünyada iki tip insan vardir galeyana gelip bir eylemi becerenler ve zekalari ile akillarini bir yana getirip bir eylemi yapanlar.
genellikle zekasi biraz kisitli olanlar galeyana gelip bir eylemi yaparlar ve belki basarili olur belki basarisiz olurlar.
ama zeki insan sunu cok iyi bilir hayatta mutluluk diye birsey yoktur. ve anca yerine mucadelen gelen hakedilmiş dinlencenin keyfi vardir en fazla.
zeki kişiler etraflarinda dönen dolaplarin farkina bir bakışta varirlar ve cogu zaman işi budaliğa vurmadan firar ederler. yaHUT bir tecrubedir deyip kendilerini aptalastirip o dolaba gelirler.
sunu kabul edelim insan lanetlenmiş bir yaratiktir. mutlulugu bulma yolunda kendini lanetlemiştir. cünkü daha ilk yaziyi buldugu vakit geçmiş caglardaki fikirler ve tecrubeler geçmiş ile bugune yansir.
ancak kaz kafalilar geçmişte olan bitene aldirmadan ya tutarsa deyip kumar oynarlar. bu kumar ve galeyana gelme halleri onlari büyüler. aha buna mutluluk denir.
ama zeki kişiler bir parcasi hikmetse 9 parcasi temkin olan yöntemler gelistirir. ve tabiki yaptiklari eylem zevk alamazlar.
zeki ile zekasi kısıtlı kişileri suna benzetebiliriz. zeki kişiler roma ordusu gibi organize, zekasi kıt kişiler ise barbar ordulari düzensiz.
sonucu tahmin edersiniz tabiki. zekanin karsininda zekasi kıt kişiler mahv-i perisan olma sonucuna muktebirlerdir.
ki tarihsel olarak bakildiğinda roma imparatorlugunun asirlari devir bir imparatorluk oldugu anlasabilir.
hayatta tercih edilen sey ,hakikati bulmak isteyenler için tabi, zeki ama korkak olmaktir. istikrarli bir şekilde ileryebilmek. gerci bu biraz da despotlugu dogurur ama ne yapalim.
tercih edilmeyen sey ise cesur bir mankafa olmaktir. bunun da sonucu buyuk risklere girip ya herro ya merro yapabilmektir. işi bir yazi tura bırakabilmektir.
ama en güzeli ne odur ne de budur. ikisini birden harman edip yasamin keyfine maksimum varabilmektir.
tekrar tekrar söylüyorum, hayatta mutluluk bulmak aptalliktir. esas olan huzurdur. ve insan hayat denen hediyeyi maksimum verimle kullanmasi iktiza eder. yani mutluluk bulmak için bokuna bokuna harcamamalidir.
eger zeki ve akıllı değilsek, bari hiç olmazsa gibi yapalim.
ırvin yalom 'un nietzsche ağladığında adlı kitapta, nietzsche'nin öne sürdüğü düşünce. çok zeki insanların çok mutlu olamayacağını, çok mutlu olmanın ancak aptallara özgü olduğu fikrini savunur. zaten kendiside öyle mutsuzdur ki, sürekli başağrıları çeker ve kusar. çektiği migreninin nedenini de, mutsuzluğa bağlar.
