cehalet mutluluktur kimi durumlarda, aptallık değil.
okuduğum bölümden dolayı takip ettiğim, yanlışları ve gelecekteki getirilerini görüp bunları yazmamın ardından bir arkadaşım, ''sen böyle anlattıkça aslında iyi ki bilmiyormuşum'' demişti. bazı konularda bilgi mutsuzluğu getirebilir, ancak sürekli bir mutsuzluk değildir bu ve zekayla bir alakası yoktur. ayrıca gördüğü bazı şeylerle mutsuz olmayı bilen insan, gördüğü başka şeylerle de mutlu olmayı bilir.
bu zırvalık kendini çok zeki gören insanlarla alakalı. ''ben aptalım'' diye gezen kaç kişi gördünüz? 10 kişiden 8'i ''çok zekiyim lanet olsun'' diye geziyor ama. kendini çok zeki olarak görmeyen insanların da başarı için daha çok çalıştığı ve bu sayede başkalarından daha başarılı olduğu da gerçektir.
zaten zeka nedir ki? herkesin başkasından daha zeki olduğu alanlar, durumlar vardır. bu genellenecek bir şey değildir.
mutluluk/mutsuzluk bir seçimdir. mutsuzluğu seçen insan zaten zor olan hayatı kendine çok daha zor hale getirebilir. mutluluğu seçtikten sonraysa mutlu olmak hiç de zor değildir. sağlık, ölüm gibi durumları ayrı tutuyorum tabii ki.
ne hep çok mutsuzken üretebilirsiniz, ne de hep çok mutluyken olgunluğa erişebilirsiniz ve takdir edersiniz ki olgunluk ile üretkenlik zekayla ilintilidir. sınırları zorladığınızdaysa zaten deli der geçerler.
ben şu ana kadar mutlu bir dehaya hiç rastlamadım, niçe '' mutlu insan birşey üretemez'', can yücel '' rahat olan, yalnız ve ümitsiz olmayan şiir yazamaz'' demiş. yüzlerce yüzünden sertlik, kibir, hüzün, öfke, mutsuzluk, acı, melankoli akan deha vardır, ben gülenine rastlamadım. ( einstein'inki sayılmaz güldüğü belli değil) isimleri yazılıp resimleri aranırsa ortaya çıkacaktır, aslında doğru mutlu insan bulunduğu durumdan memnun ve doygun olduğu için daha fazlası uğruna çaba göstermez dolayısıyla insanı ileriye götürecek başta enkaz halindeki düşüncelerin temeline kendini koymaz.dehaların yazılarını okuduğumuzdada hepsinde mutsuzluk, öfke, kibir, hoşnutsuzluk, acı, ızdırap , keder, şikayet, anlayışsızlıktan yakınma görürüz. çoğu 19. yy da olmak üzere onlarca deha intihar etmiştir.aristo'nun ve spinoza'nın değeri 200 yıl,epikuros'unki 100 yıl, niçe ve bodler'inki 50 yıl, ve hemen hepsininki öldükten sonra anlaşıldı. evet hepsi münzevi, yapayalnız, süründükleri birer hayat yaşadılar. ortaya koydukları yapıtların özüde sürünürken yerde bıraktıkları kan izleriydi.
her üzgün, bunalımda ergenimsi insanın kendisini dahi zannetmesine vesile olan bir zırvalıktır.
zeki insan bir kere stoacılığın ve tek tanrılı dinlerin(başta hristiyanlık olmak üzere) yücelttiği bu çile kutsaldır anlayışının saçmalığını fark edecek i.q ya sahip olmalıdır.
dünya veya hayatınız berbat olabilir ama geçmiş üzerine ve elinizde olmayan diğer şeyler üzerine düşünerek kendinize çile çektirmek bu olayları değiştirmeyeceği için ancak 'şimdi'nize ve 'gelecek'inize de engel olmakla yetinirsiniz.
neden einstein'in dil çıkararak gülümseyen fotoğrafını hepimiz biliyoruz ama hiç ağlarken çekilmiş bir fotoğrafıyla ünlenen dahi yok?
filmlerde bile çatlak dahi tiplemesi neden hep mutludur hiç düşündünüz mü?
üstün bir zekaya , yeteneğe sahip olan herhangi bir insan hüznün ve sıkıntıları paylaşarak çoğaltmanın bir suç olduğunu bilir.
filozoflar, ermişler ve zekiler iç dünyalarında bir denge kurabilmiş, kendilerini ve hayatı keşfetmiş kararlı kişiliklerdir ve zeka sorunları çözebilme becerisini getirdiğinden zeki insan sanılanın aksine herkesten daha mutludur iç aleminde.
üretebilmek ve katkı yapabilmek için önce kendi içindeki psikolojik çatışmaları çözebilmelidir insan, psikolojik anlamda aynaya bakıp kendisiyle yüzleştiğinde gülümseyemeyen ve gözlerini yere indiren insanın anlamlı ve yararlı bir eser, bir fikir ortaya koyması imkansızdır.
yetenek ve zeka ve bunların getirdiği mutluluk yaşayan her insanda vardı sadece kimilerimiz bunu keşfedebilme kabiliyetine de sahipken, kimilerimiz diğerlerine alkış tutmakla yetindi.
