Zeki olup hala duygulariyla hareket ediyorsa doğru olan iddiadir.
Bir müddet sonra zekiligini one çıkarıp duygularının ne kadarını nerede ve kime karsı kullanacağını öğrendikten sonra anlamı kalmayan hededir.
bu zeki insana sonlanmama garantili bir tane mutluluk verin, paralel doğruları kesişecektir. bu paralelliğin sebebi önceden görme veya tahmin etmede saklı diye duydum. zeki insanların ihtimalleri sikmeyi bırakıp hayata tutunmaya çalışmadan savrula savrula başarısız hayatlara koşmasına rağmen az da olsa mutluluğu tadarak yaşayıp kendilerini ziyan etmeleri de bundanmış.
zeki bir insan olduğum söylenir. bu konuda söyleyebileceğim tek şey var. mutluluk diye bir şey yok, olsa olsa mutsuzsuzluk vardır. mutsuz olmadığımız zamanlar mutlu olduğumuzu sanırız.
ve beyin durduğu ve düşünmeyi unuttuğu zaman en mutlu olduğumuz anlardır.
zeka, masturbasyondan gerekli tatmini alabildiği sürece, cinsel ilişkinin ona daha büyük tatminler yaşatabileceğini ve varolduğu bedenin sağlığı açısından bunun gerekli olduğunu algılama yeteneğine sahip değildir. bunu, aynı beyni paylaştıkları ve çok yönlü analiz yeteneğine sahip akıl sağlayabilir.
buna mukabil, zekanın bonkörce bahşedildiği insanlarda aklın gücü, çoğunlukla bunu başarmaya yetmez. zira, üstün bir zekayı kontrol edebilmek için ona eşdeğer bir akla gereksinim vardır. dışlanmışlıktan çok kendi-kendini dışlamanın verdiği yalnızlık hissi, zeki insanı, ister-istemez bu paralelliğe doğru sürükler.
günlük yaşamda, üstün zekaya sahip asosyal insanların konumları incelendiğinde, çoğu kez akıllı ve sosyal insanların mahiyetinde çalışmakta oldukları görülür. bill gates gibi akıl ve zekanın denk olduğu kimi istisnalar dışında bu bir realitedir.
Mutsuzdur kaçar ve uzak durur sahte gülüşmelerden. Herşeyi bilmek değil sadece. yüzleşmektir de ayni zamanda zeka. Bu sebepten vardir paralellik. Denir. Ta ki gerçekten zeki olmanin küçük şeylerden mutluluk çikarmak olduğunu öğrenene dek.
Doğru olduğuna inanmıyorum. Asosyal olan insan mutsuzdur önermesi, kendilerini insanlara bağlı olarak düşünen bir takım insanların düşüncesidir. Şahsım adına örnekleyerek açıklamak gerekirse, "yalnızlıktan ölüyorum lan" dediğim günler de yaşadım, popstar kıvamında bir sosyal çevremin olduğu günler de. ister asosyal olduğum ister popüler olduğum gün olsun, günün sonunda kafamı yastığa koyduğumda asıl önemli olan şeyin(tek önemli demiyorum bencillik çıkarılmasın.), kendimin ve sahip olduğum şeyler olduğunu yaşadım. O gün kendime ne kattıysam, hangi tecrübeler "beni ben yaptıysa", beni asıl mutlu eden şeyin onlar olduğunu yaşayarak öğrendim. Düşünen ve zeki bir insan mutsuzsa, inanın o kendi seçimidir. Bu da amaçsızdır, o da bilir. ister zeki olsun ister olmasın ister mutlu olsun ister olmasın, gözlerimizi kapatıp uyuduğumuzda hepimiz eşitiz. Birikimlerimiz hariç.
doğru orantılı bir paralelliktir. ne kadar zekisen o kadar mutsuzsundur.
zeka arttıkça beğeni eşeği artar, beğeni eşiğinin arttıkça seçicilik artar, seçiciliğin artması da mutsuzluğu arttır.
bu bir doğrusal paradigmadır.
bu önermeye ulaşacak insan modelinin yaşadığı paralellik dir aynı zamanda. kim kendine zeki der ki her zaman senden zeki birilerinin olduğunu bilirken. zeki insan insanları çözümlemekle vakit geçirir mutlu etmekle değil. kimse çözülmekten hoşlanmaz. her zaman tatmin olmanın peşindedir. mutlu edilmek ister.
