yıllar geçtikçe o içimizdeki çocuğun yok olmasıdır ve aslında bana göre olmaması gerekendir.
hayattan zevk alabilmemizi sağlayan o çocuk ruhumuza gözümüz gibi bakabilmeli ve her daim çocuk kalbiyle sevebilmeliyiz. ama olamıyor maalesef, arada bir bunu başardığını düşündüklerime denk geliyorum ve o enerji etrafındaki herkesi mutlu edebiliyor.
tüm yaralara, tüm kalp kırıklarına, tüm gerçekleşemeyen hayallere ve diğer kötü olan her şeye rağmen aslında esas olanın, kendimize önem vermek olduğunu unutabiliyoruz. diğer yandan aslında çocukların yapamayacağı planlar ve projeler içerisine girerek o temiz olan ruhu kirletince de o ruh yitip gidiyor.
Belli bir denge içerisinde, ne kadar zor olursa olsun o içimdeki çocuğu ruhunu besleyeceğim; çocuk kalbiyle sevince, kişilerin sana katlanılmaz acılar yaşatacağını bilsen bile, seni hor görmek isteyenler olacaksa bile. varsın olsun, biz çocuk ve mutlu kalalım bence.
