Bazen çığlık atasım geliyor... Yahu insanın yaşı ilerledikçe nasıl bu kadar sığlaşabiliyor? Zevk aldığın ona şeyin hiç bir manası kalmaz ve işten eve geldiğinde yemek yer, dizi seyreder, uyursun. uyanırsın, işe gidersin, eve gelirsin, yemek yersin, dizi seyredersin, uyursun. Uyanırsın...
Zaman içersinde ruhunun bu derece iğdiş edilip, örselenmesi yasal bir tecavüz şeklidir. Ruhun her gün gibilir ve yemek yer, dizi seyreder, uyursun. Uyanırsın...
Gülemezsin, bozulan tesisata küfür eder müzik açarsın. Sonra kapatırsın. Aç ve kapa. Duygusuz, tamamen refleks.
Her gün ruhunun ölümünü izlemek acı verici. Ruhun tedaviye cevap vermeyen kötü huylu bir tümor.
neyse ki yaratıcılık her zaman içimizdedir.
aslına bakarsan yaratıcılık derken ne düşündüğün de önemli. yani yaratıcılık tanımının ne olduğu...
benim bildiğim -anlayabildiğim- iki yaratıcılık tanımı var.
birisi farklı düşünebilmek.
diğeri de anı yaşayabilmek. anın içinde kaybolmak.
farklı düşünebilmekte kendi içinde ikiye ayrılabilir. yani her zamanki düşüncelerinden, bakış açından farklı bir şekilde düşündüğün zaman en azından kendin farkederek bir yaratıcılığa bürünürsün. bu bile tek başına özgüven getiren bir histir.
ya da herkesten farklı, yeni bir fikir veya akım yaratabilirsin. ki bu bence anı yaşamakla olabilecek bir şey.
ha tabii farkında olmak var, birde bir bütün olmak var.
ki bana kalırsa en muhteşemi her şeyle bir bütün olabilmek.
neyse, boş yapmayayım daha fazla.
