birçok kişiyi içsel tatmin yoluyla kendi kısır döngüsüne iten mevzu. elbet bunu da kendin oynuyorsun da işin naturallik kısmı hak getire oluyor. bu aslında teenager dönemi x'i ilahlaştırma mantığından başka bir şey. belki birilerini rol alma açısından benzeşiyor fakat sadece birilerini kale almıyorsun. özeniyorsun, öykünüyorsun. iş, esinlenme aralığını geçtikçe geçiyor. sonuç, kopya yapıştır modeli bir tektipcilik oluveriyor. peki bu mevzunun ilerleyişi var mıdır yeni nesilde kısmı işin sorunsalı? gün geçtikçe ilerleyişine tanık olduğumuz şövenist duygulardan aşağı değil bu öykünme biçimindeki ilerleyiş.
değişik akımlara kopyala yapıştır modelli öykünme seanslarının varlığı, okuduğu 2 kitapla dünyanın en hazır nazır entelektüeliyim edalarına bürünmede sınır tanımamalar ya da x markayı tüketip grup içinde ben çok farklıyım havasına girmek gibi yan tesirleri örnekle sunabiliriz.
zamanla ilerliyor bir şeyler. belki de karakter yapı zayıflığıdır kimbilir? sözü dinlenmeyen ülkem psikologları el atıversinler bir zahmet. tamam mahalle baskısı, şöven duygular falan anladıkta şu işin psikolojik temelleri hep eksik kalıyor gibi. bir zahmet. nokta.
