geçtikçe zaman, büyüdükçe ruhumuz, olgunlaştıkça dilimiz, kalemimiz, sanki küçülen hayallerimiz var.
lise gömleği üstümde iken inanması bile güç hayallerim vardı, daha küçükken gerçeğe aykırı hayallerimiz vardı, daha bir çizgi film idi hayat.
sonra gerçekler ayyuka çıkınca, zorluklar çığ gibi görününce aşağıdan, hayaller küçülmeye, zaman daralmaya başladı.
oysa kaybettiğimiz gücü yeniden bulmamızı sağlayacak düşünceler üretmemiz lazımdı. bizi biz yapan hayallerimize ihanet etmeyelim, lazım olan güce güneşin doğuşunu izlerken ya da bir seviyi gözlerken bulabiliriz.
