zamane çocukları ile girilen ve ciddi anlamda insanı derin düşüncelere sevk eden, komik diyaloglardır.
örneksiz gidilmezdi;
bayram vesilesi ile haftasonu evin içi pek bir curcunaydı. velet tayfasını topladım ve birkaç konu vereceğimi, araştırmalarını, sonrasında pes 2010 isimli aşmış oyunu oynamaya hak kazanacaklarını söyledim. kaldı ki ödül-ceza sistemini anlayabilmeleri adına yerinde bir uygulamaydı bu. bu uğurda evdeki döküntü bir bilgisayarı da kullanımlarına açtım... 8-10 yaşlarında bir velete de kurada aşık veysel çıktı. iyidir dedim, uygun görünüyor... en az iki sayfa yazmasını istedim üstad ile ilgili. aradan birkaç saat geçti ve birinci sayfanın sonuna gelen veledimiz odaya daldı, sanırsın suyun kaldırma kuvvetini buldu... bir mucid heyecanı hakim damarlarında dolaşan kanda.
"bu aşık veysel kör değil mi?" diye sordu heyecanla. "kör denilmez, görme engelli." diye düzelttim bu konudaki hassasiyeti çokça hissettiğimden. "tamam işte görmüyor di mi?" şeklinde değiştirdi sorunun kalıbını. "evet" dedim uzatmadan, kaldı ki merak ediyordum takıldığı noktayı. "2 tane çocuğu varmış ama..." dedi. soruyu tam olarak anlayamadım. gözlerin görmemesi, cinsel iktidarsızlık yapmıyordu bildiğim kadarıyla. sonra durumu açıkladım. "yok" dedi, "nasıl tutturmuş?" şeklindeki sorusunu da ekledi bu ünlemin peşine... "hah" dedim içimden. "ben de tam bu soruya hazırlıyordum kendimi." sonra bakkala gönderdim ve bir büyük rakı aldırdım. açtık rakıyı başladık kadınlardan konuşmaya...
2 yaşındaki yeğenimle aramdaki diyalog. kendisi bu sırada külotla evde koşturmaktadır.
- gel buraya ısırıyım şu poponu.
+ olmaz ısıramazsın.
- nedenmiş o?
+ ama bi daha tata* çıkmaz ısırırsan.
