kimi zaman iyidir, kimi zaman kötüdür bu olay. şöyle söyleyeyim bir olay olur. bu olay karşısında sinirleniriz, üzülürüz, seviniriz ve bu olay sonucunda oluşan hissimizi zamanla azalarak bitiririz. ya sevincimiz biter, ya sinirimiz, ya üzüntümüz.
mesela sevgili bizi terkeder. sinirleniriz, onu asla affetmeyeceğim deriz. ama zamanla bu sinirimiz azalır. zamanında asla yapmayacağınız şeyi yaparsınız. çünkü o nefret hissi azalmıştır, belki bitmiştir bile.
bu kötü yanı. iyi yanına bir örnek verelim.
mesela sevgili bizi terkeder. onu asla unutamayacağımızı düşünürüz. o bizim her şeyimizdir. buradaki his sevgidir. ancak zaman arayı açar. sevgi azalır. belki biter.
bu azalma hayatımızı tamamen değiştiren olaylardan biridir. olmalıdır. entrynin bu kısmından sonrası benim bu konuyla ilgili bi sorunum. okumak isteyen okusun kimine boş laf gelebilir.
benim sorunum yüzümle ilgili. takıntı hastalığım var ve son 1 yıldır yüzümdeki kusurlara oldukça takıntılıyım. bu takıntı şey gibi bir insanın yüzünde farkedilmeyecek, önemsiz bir kusur vardır diyelim. ama o insan kusurunu aşırı kafasına takar. sanki bütün derdi oymuş gibi. bir kusuru geçirir diğer kusur gelir. kusurlar hiç bitmez. bunun ilerisi deliliktir işte. benim sorunum bu, sürekli kusurlarımdan arınma çabasındayım ama içten içe bunu istemiyorum. çünkü sürekli yüzümle oynama isteğim var. yüzümle oynamadan duramıyorum. bu da beraberinde yüzümdeki kusurları artırıyor. bazen aşırı sinirleniyorum kendime ve diyorum ki "bir daha yüzüme dokunmayacağım, normal yaşayacağım. şerefsiz takıntıyı yeneceğim" diyorum. sonra ne mi oluyor. zamanla sinirim azalıyor. yüzümle tekrar oynuyorum ve sorunlar bitmiyor. bu his azalması olayında en büyük sorunum bu. gereksiz sorun. dışardan gözüktüğü kadarıyla öyle. birisi bana böyle bir sorunum var dese "siktir git mal mısın aq" diyebilirdim son bi yıla kadar.
